Tutuklu Gazeteci Murat Ağırel, Silivri Cezaevi’nde imajlı olarak yapılan duruşmanın detaylarını Yeniçağ gazetesindeki bugünkü yazısında anlattı.
Murat Ağırel, “Toplam üç dakika. Çocukların, astım hastası baban, hipertansiyon annen, ailen bu kadar kolay ‘üç dakika’da değersizleştiriliyor. Adalet? Hak? Hukuk?” sözlerini kullandı.
İşte o yazı…
Koğuşumun en düzgün güneş ışığını aldığı kahverengi demir parmaklıklı penceremin önünde var olan tek masa ve sandalyede oturmuş iki üç kanal çeken radyomu dinliyordum. Haberlerde, Meclis’te görüşülen infaz yasası görüşmelerine bir unsur eklendiği belirtiliyor. Eklenen husus bizlerin de ihlal ettiği sav edilen “MİT” yasasının infazdan yararlanamayacak cürümler listesine alınma maddesi…
İstemsizce “yuh” dedim. İnanamadım ve “o kadar da değil” dedim kendi kendime. Camı açtım jiletli gökyüzüne tekrar baktım. Neden diye sordum. O denli ya dünyanın kıskandığı, olağan yapması gerek işleri yaptığı halde “yazı yazanların” her yapılana “destan“, “tarih yazıldı” diye nitelendirdiği kudretli, güçlü bireyler birkaç gazeteciden bu kadar korkmuş olamazlardı.
Ne yaptı bu gazeteciler?
Ben daha evvel yüzlerce kişi tarafından paylaşılmış, Cumhurbaşkanının doğruladığı acı bir olay üzerine Twitter’dan paylaşım yapmıştım. Odatv de günler sonra haber yapmış.
Kendi adıma çağırdı savcı gittim. Söz verdim. “Tutuklayın” dedi. Mahkemeye çıktım, birebirini anlattım, dokümanları sundum “tahliye” dedi. 24 saat geçmeden savcı tekrar “tutuklayın” dedi. Tekrar kendi irademle gittim. Mahkemede tekrar tıpkı şeyleri anlattım. “Yazı yazanlar” prestij suikastına başladılar. Mahkeme lideri tahliye kararı veren mahkeme liderinin gördüğü evrakları görmedi ve “tutuklusun” dedi.
Bu süreci tüm detayları ile öğrenmek isteyen meslektaşlarım, dostlarım, Av. Celal Ülgen ve Av. Reşat Gültekin’in 11. Sulh Ceza Mahkemesi’ne sunduğu adeta hukuk dersi veren, tüm dokümanların yer aldığı itiraz dilekçesine lütfen baksınlar. Avukatlarım Celal ağabey ve Reşat ağabey size süreci anlatsın.
Silivri’ye atıldık.
Dedik ki bizi tıpkı koğuşa alın. Hepimiz tekraren dilekçe verdik. “Tek kalın kardeşim” dediler. Yaşanan inanılmaz durumdan ötürü cezaevine gelen giden de yok. Bir tek avukatlarımız. Onlar da ellerinden geldiğince sık gelmeye çalışıyorlar.
Bir gece birdenbire “mahkemeye çıkıyorsun” dedi gardiyan. Ya Avukatım? “Mahkemeye anlatırsın” dedi. Manzaralı mahkeme. Hakim karşımızda. Avukatımı isteyip savunma yapmak istediğimizi belirtiyoruz lakin mahkeme lideri “Kanun bana yetkiyi veriyor. Tahliye talebin var mı“, yaz “tutukluluğu devamına…“
Toplam üç dakika. Çocukların, astım hastası baban, hipertansiyon annen, ailen bu kadar kolay “üç dakika“da değersizleştiriliyor. Adalet? Hak? Hukuk?
Hiç girmeyeyim onlara.
Amaç adil yargılama mı? Yazmayalım, konuşmayalım, korkalım, kabullenelim, alışalım… Maksat bu.
Ancak bir türlü anlamak istemedikleri şu. Daha evvel FETÖ mensupları da bizi susturmak ve üzerimize canlı canlı beton dökmek için Ergenekon ve Odatv üzere kumpas davalarında da yargıladılar. Biz tekrar konuştuk, tekrar yazdık. Bizler etraflarında gördükleri, “yazı yazanlar“dan değiliz. Uğur Mumcu’yu kendine kutup yıldızı üzere yol gösterici olarak almış, kimseden buyruk almayan, kimseye eyvallahı olmayan gücünü yalnızca ancak yalnızca halktan alan “gazetecileriz.” Bizler halkın sıkıntılarıyla sıkıntılanıp tahlil yolları arayan, çetelerle din bezirganlarıyla uğraş eden “gazetecileriz.” Etraflarındaki “yazı yazanlar” üzere gücü elinde bulunduranların yağdanlığını yapmadık, yapmayız.
Şimdi bizlerin tahliye edilmemesi için yasa çıkarılıyormuş.
Biz bu türlü ölmeyiz beyler!
Zaten savcı beyin iddianame hazırlamaya niyeti yok. Bence hususun ön gördüğü en yüksek ceza ne ise mahkemeye çıkarmadan verin cezayı olsun bitsin.
Ama bilin biz bu türlü de ölmeyiz…
Sayın vekillere bir teklifimiz var. Avukat ağabeyin, tıpkı vakitte kumpas davası mağduru, Ziya İlker Göktaş’tan daha evvel duyduğum ve Barış Terkoğlu’nun da köşesinde yazdığı bir teklif.
Savcı ve hakim olacak şahıslar kendilerine haber verilmeden misyonlarına başlamada Silivri cezaevinde tek kişilik koğuşlarda bir ay kalarak staj yapsınlar.
Yapsınlar ki kendi çocukları ve aileleri için duydukları telaşın öbür bireyler tarafından da duyulabileceğini anlasınlar. Haklarında savda bulunan şahısların “adalet” hissinden nasıl şaşmamaları gerektiğini anlasınlar.”Yazı yazanlara” da Orhan Veli’nin bir şiiri ile seslenmek isterim…
uyuşamayız seninle yollarımız başka;
sen ciğercinin kedisi ben sokak kedisi;
senin yiyeceğin kalaylı kapta;
benimki aslan ağzında;
sen aşk düşleri görürsün, ben kemik
ama seninki de kolay değil, kardeşim;
kolay değil hani;
böyle kuyruk sallamak ilahın günü.
Kanıksamayın ve bizi unutmayın lütfen!