Cumhuriyet gazetesinin usta ismi, gazeteci-yazar Ali Sirmen yaklaşık iki hafta evvel geçirdiği koronavirüs hastalığını yendi.
Ali Sirmen’in konutunda karantinada olduğu ve tedaviye devam ettiği belirtilmişti.
Ali Sirmen, Cumhuriyet gazetesindeki “Karantina günleri” başlıklı yazısında, ambülansla Şişli Etfal Hastanesi’ne getirilmesini ve hastanede yaşadıklarını kaleme aldı.
“Kendimi bir odada tek başıma buluyorum” diyen Sirmen, hastanede uyandığı sabahı şöyle anlatıyor:
“Şişli Etfal’deki odada sabah uyandığımda yoldan geçenleri görüyorum uzaktan, ortamızda aşılmaz bir mani var. Onlar öbür taraftan, yaşayanların tarafından, ben ise ölümlerin tarafındanım artık. Herhalde onlara nazaran ‘bir numaralı halk düşmanı’yım. En ufak bir öksürmem dinamit, en ufak bir tıksırmam bomba.”
İşte o yazı…
Önce tam olarak nereye getirildiğimi anlamıyorum. Ambülansın kapısı açıldığında ortasında bulunduğum alanı yatay görüyorum. Sedyeyi sertçe itiyorlar, son bir sefer daha içim dışım bir olurken, Şişli Etfal Hastanesi’nde olduğumu anlıyorum. Üstümde bir pantolon, bir polar, ayaklarımda terlikler, Cihangir Başkurt Sokak’ta, meskenin önüne gelmiş iki ambülanstan biriyle buraya hareket ettik. Yanımda ne kimlik var, ne cep telefonu, ne para, ne mendil, ne bir şey.
Her şey, oğlum Devrim’de… Bana yabancı biriyle temas edip etmediğim sorulduğunda ve Fransa’dan bir ziyaretçim olduğu öğrenildiğinde, İhtilal falan çabucak oracıkta bırakılıp kapılar kapanıyor, ambülans sorgusuz sualsiz hareket ediyor. İki gün sonraya kadar İhtilal ile bütün irtibat kopuyor. Konuttan hastaneye kadar yolu ne müddette aldık, bilmiyorum. Nasıl olsa karantinaya alınıyorum. Ben de tümüyle teslim olmaya karar verdim. Gözlerimi kapatmış, iki dünya yahut bir dünya ile hiçlik ortasındaki “Araf”ta geçecek vakitte yarı ceset, her şeye kapalı olmaya kimseye bir şey sormamaya, hiçbir şeye karşı koymamaya karar veriyorum. Sedye ile koridorlardan geçiriyorlar, tepemde birbirini izleyen ışıklar, televizyon dizilerinden yahut sinemalardan aşina olduğum bir “deja vu”. Birden o ana dek yaşamaya alışmış olduğum yaşama ve dünyaya döner üzere olurken, kendimi tutuyorum, his yok, niyet yok, reaksiyon yok. Kaya gerisine sığınmış meyyit taklidi yapan ahtapot misali gevşiyorum tekrar…
***
Büyükçe bir koğuşa alıyorlar. Ortadan ne kadar olduğunu kestiremediğim bir mühlet geçiyor, kasıklarımın ağrısına dayanamadığımdan, vazifeli olduğunu sandığım birine sesleniyorum:
– Bakar mısınız? Sanki tuvalet nerede?
Karşı teklifle geliyor:
– Ben sana ördek vereyim. Onun içine yap!
Yapayım da nasıl? Ördek ile gereksinimimi gidermek kültürüm gelişmiş değil ki, hakikaten birkaç gün sonra Vehbi Koç Üniversitesi Hastanesi’nde serumlara bağlı yatarken tuvalete gidemediğimden çişimin bir yarısını ördeğin içine yarısını da dışına boşaltmayı becerdiğimde bayağı başarılı sayılmıştım. Birinci kezinde ise yattığım yerde ördeği, üst kaldırdığım sağ elime alıyor, o denli duruyor, sonra vazgeçip yavaşça yere bırakıp tuvaletlerden birine yöneliyorum. Hayat belirtisi verdiğim tek an o oluyor.
Sonra yeniden sessizlik… Yeniden tepkisizlik….
Koğuş, dolup dolup boşalıyor. Anlaşılan burası bir bekleme salonu, sırası gelen çıkıp bir yerlere gidiyor… Tek bir doktora yahut hastabakıcıya rastlamıyorsunuz. Lakin süratli hızlı gidip gelen insanlardan herkesin başının sıkışık olduğu görülüyor. Sonra uygunca akşam olunca dayanamayıp bağırıyorum:
– Bakar mısınız, beni burada unuttular galiba, daha bekleyecek miyim?
– Evet bekleyeceksin, diyorlar.
Belirsiz bir mühlet sonra alıp tomografiye götürüyorlar.
Sonra gecenin bir saatinde kendimi bir odada tek başıma buluyorum. Cam kenarındaki yataktan yol görünüyor.
Uyuyorum. Şişli Etfal’deki odada sabah uyandığımda yoldan geçenleri görüyorum uzaktan, ortamızda aşılmaz bir mani var. Onlar öbür taraftan, yaşayanların tarafından, ben ise ölümlerin tarafındanım artık. Herhalde onlara nazaran “bir numaralı halk düşmanı”yım. En ufak bir öksürmem dinamit, en ufak bir tıksırmam bomba.
Kapı açılıyor, karşımda karantinayı aşmış gelmiş, İhtilal:
– Kalk diyor gidiyoruz.
– Hayrola nereye?
– Öteki bir hastaneye… Karantinaya…
Böyle başlıyor on günlük karantina günlerim.
Şimdi karantinadan bir biletim var. Tek gidiş mi, yoksa gidiş dönüş mü, daima bir arada göreceğiz. Az kaldı!