Usta gazeteci Emin Çölaşan, Sözcü gazetesinden Emin Özgönül’e konuştu. Meslek hayatından anıları da aktaran Çölaşan, Zeki Müren’le yaptığı bir röportajdaki pişmanlığını aktararak Müren’den özür diledi.
Emin Özgönül, Emin Çölaşan’la alakasını şöyle anlattı:
“Emin Çölaşan ile Hürriyet Gazetesi’nde başlayan dostluğumuz 25 yıldır devam ediyor. Son 5 yıldır da SÖZCÜ Ankara ofisinde her gün görüşüyoruz. Bu mühlet içinde duayen gazetecinin farklı özelliklerine şahit oldum. Mesela hala 1990’larda piyasaya çıkan eski model cep telefonu kullanır.
SMS ve e-posta göndermez ancak gelen bütün iletileri dikkatle okur. Yıllardır tıpkı kilodadır. Bir duble dışında içki içmez ancak 50 yıllık sigara tiryakisidir. Çok az sonlanır. Bayram tatilinde bile çalışır.
Hiç kimseye söylemez lakin maddi takviye verdiği yoksul öğrenci ya da işsiz garibanlar kümesi vardır. Her ay gazeteye uğrayıp ondan bir zarf alırlar, o istemese de elini öpüp masraflar.”
“EVCİL BİRİYİM”
İşte o röportaj:
– Meslekte kaç yıl oldu? Kaç işverenle hangi gazetelerde çalıştınız?
43 yıl oldu. Milliyet ve Hürriyet’te çalıştım. Artık 10 yılı geçti, SÖZCÜ’deyim. Bende iz bırakan işverenler Aydın Doğan, Erol Simavi ve Burak Akbay’dır. Kitaplarım 30’u buldu. Kimilerinde satış rekorları kırıldı. Toplam satış 1.5 milyonu geçti.
– Corona sizin hayatınızda neleri değiştirdi?
En çok zorlandığım, teknoloji özürlü olduğum için yasaklı günlerde yazı yazma imkanlarım kısıtlandı. Çünkü o günlerde gazeteye gelemiyorum. Coronadan evvel ise akşamları çıkınca ya birileriyle buluşur, ya markete uğrardım. Evcil biriyim. Bayram tatilinde bile gazeteye gelip çalışırım. Müsaade günlerimi konutumda kitap okuyarak geçiririm. Gece hayatım hiç yoktur. Ya televizyon izlerim, ya kitap okurum ve en geç saat 24’te yatarım.
Çölaşan eski model bir telefon kullanıyor.
“BANA AYKIRI GELİR”
– Teknoloji ile aranız yok. Bilgisayarı yalnızca yazı yazmak için mi kullanıyorsunuz? Televizyona niye çıkmıyorsunuz?
Evet, gazetedeki bilgisayarı yalnızca haberlere bakmak ve yazı yazmak için kullanırım. Ötesinden anlamam. Meskende bilgisayarım yok. Televizyonda saçma sapan tartışma programlarını çabucak hemen hiç izlemem. Tartışma programlarına çıkan kimi gazeteci arkadaşlar için ‘Gözlerini ekran hırsı bürümüş’ diye düşünürüm.
Ben gazetecilikte geleceğim yere gelmişim. Bu meslekte daha ötesi yok. Ekran şöhreti olma beklentisiyle işim olmaz. Ekran için teklifler çok geldi fakat hepsini kibarca reddettim.
Bir sunucunun karşısında kurşun asker üzere dizilip saf tutacağım, konuşacağım… Yahut ‘aman çağırsalar da ekranda uzunluk göstersem’ diye bekleyeceğim ve bir diğeri beni yönetecek. O işler bana karşıt gelir.
Çölaşan, merhum Uğur Mumcu için, “O benim dostumdu, sırdaşımdı” dedi.
“ZEKİ MÜREN’DEN ÖZÜR DİLİYORUM”
– Türk basınına pazar sohbetleri geleneğini getiren sizsiniz. Ünlü siyasetçilerle, sanatkarlarla, yeraltı dünyasından babalarla röportajlar yaptınız. Bunlardan aklınızda değişik ne anılar kaldı?
Elbette çok enteresan anılar kaldı ancak beni halâ rahatsız eden birini anlatayım. Büyük hürmet beslediğim Zeki Müren’le konutunda röportaj yapıyorduk. Planım ona birinci kere ‘Evet ben eşcinselim’ diye itiraf ettirmekti. Lakin bu bahiste sorduğum bütün soruları ustalıkla cevaplarla geçiştirdi. Artık ortadan yıllar geçti ve ben o ısrarım nedeniyle pişmanım. Zeki Müren’in ruhundan özür diliyorum.
– Siz Hürriyet Gazetesi’nden kovulunca gazetenin santrali kilitlenmişti…
Evet, hem gazetenin santrali ve hem de benim telefonum nitekim kilitlendi. Yolda görenler etrafımı sarıyor, Hürriyet idaresine atıp tutuyordu. O günlerde Filistin Caddesi’nde yürürken bir bayan yanıma geldi. “Emin Beyefendi müsaade verirsen seni göğsünden öpmek istiyorum” dedi.
Hiç bu türlü bir şey duymamıştım. Nedenini sordum, “Çünkü senin göğsünde görünmese de gurur madalyası var. Erdemli, haysiyetli bir gazetecisin” dedi ve göğsümden öptü.
Aynı günlerde meskenden çıktım yürüyorum, karşıdan siyah araçlardan oluşan bir konvoy geliyor ve hepsi benim yanımdan geçerken sert bir fren yapıp durdu. Trafik tıkandı, öndeki otomobilden Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer indi, hatırımı sordu, “Bu ne rezalettir, size geçmiş olsun” dedi.
ÖDÜN VERMEDİM
– Yıllarca Erol simavi ile çalıştınız..
Erol Simavi Hürriyet’in patronuydu ve çalışmaktan onur duyduğum SÖZCÜ’nün sahibi Burak Akbay üzere gazetecilik dışında hiç bir işi yoktu. Cenevre’de yaşıyordu. Bir gün Ankara’ya geldi ve Hürriyet takımıyla birlikte, Hilton Oteli’nin restoranına gittik. Masaya oturduk Erol Beyefendi “Hepiniz dinleyin” deyip şu anısını anlattı:
“İsviçre’deki Türk dişçime gittim. Orada temizlikçi bir Türk bayan çalışıyor, ismi Meryem. Bana ‘Hangi gazetede çalışıyorsunuz?’ diye sormaz mı? ‘Hürriyet’te çalışıyorum’ dedim. Kız bu sefer ‘Aaa Hürriyet’te çok sevdiğim bir muharrir var, Emin Çölaşan. Ona benden selam söyler misiniz’ dedi. Görüyorsunuz yani, gazetenin sahibiyim ancak beni tanıyan yok… Temizlikçi kız Emin’i tanıyor…”
– Rastgele bir grubun adamı olup, beklentiye girdiğinizi de hiç duymadık…
Duyamazsın zira asla olmadım. Hayatım boyunca hiç kimseye yamanmadım, onun bunun gölgesi ve muhafazasına sığınmadım. Gazetecilik ömrüm bilhassa Milliyet ve Hürriyet’te (Erol Simavi periyodu hariç) daima uğraş ile geçti.
Rahmetli Erol Beyefendi çok büyük adamdı. Artık o açıdan SÖZCÜ’de çok rahatım. Karşılıklı sevgi ve hürmetle, dostça çalışıyoruz. Yazılara müdahale yok, işveren çıkarları, iktidar korkusu falan yok.
Yani düşün ki genel yayın direktörün Metin Yılmaz, işverenin Burak Akbay dahil herkes sana ‘Emin abi’ diye hitap ediyor.
– Bizim meslekte bir yere ulaşmak mı, yoksa ulaşınca orada kalabilmek mi güç?
Onurunla, birikiminle, yalakalık yapmadan, prensiplerinden ödün vermeden ve palavra yazmadan ulaşmak elbette çok sıkıntı lakin bir yere gelince orada kalabilmek bence daha da güç.
HAVLAYAN KÖPEK ISIRMAZ
– Türkiye’de en çok tehdit alan gazetecilerden birisiniz ancak çok sık tek başınıza dolaşıyorsunuz. Tehditlere mi alıştınız, yoksa baht mi diyorsunuz?
Havlayan köpek ısırmaz. Hem alıştım hem de mukadderat diyorum.
– Gazetecilikte büyük kusurlarınız yahut eksikleriniz oldu mu?
Ufak tefek yanlışlar olmuştur fakat beni zorda bırakacak büyük bir yanılgım sanırım olmadı. En büyük eksiğim, Türkiye’yi gezemedim zira buna vakit yoktu.”