12 Eylül öncesinin o kanlı günleriydi. Sağ-sol çatışmalarında günde 15-20 kişi ölüyordu.
Ama bizim mahallemiz sakindi. Her yerde olduğu üzere mahallemizde de sağcı-solcu bilinen gençler olsa da, çok şükür siyasî içerikli bir arbede gürültü olmamıştı.
Ne de olsa hepimiz çocukluktan beri top-misket oynayarak, topaç çevirerek birlikte büyümüştük.
1979'un sonlarında mahallemize tanımadığımız, yaş itibariyle bizlerden birkaç yaş büyük 4-5 gencin gelişiyle huzurumuz kaçar üzere oldu. Muhtemelen üniversite öğrencisiydiler. Sokağımızın en sonundaki boş bir konutu kiraladılar. Bıyıklarının şeklinden ne'ci oldukları çabucak anlaşılıyordu. Vakit zaman mahallemizden kendilerine yakın olan birkaç bireyle görüşür, öbür kimseyle ilgilenmez görünürlerdi.
Bir gün top oynamak için her zamanki toprak alanımızda arkadaşların toplanmasını beklerken değişik ve ürkütücü bir olaya şahit olduk. 250-300 m. ötemizdeki “yan mahalleden” bir küme genç kendi bölgelerinde bir duvar üzerinde oturmuş bekleşiyorlardı. Birden bizim mahalleye taşınan bu gençler belirdi, karşı tarafta oturan “karşıt görüşlü” (!) gençlere hakikat süratli adımlarla yöneldiler, ortadaki uzaklık 50-60 m. olunca bellerinden tabancalarını çekerek onlara hakikat ateş etmeye başladılar. Hepimiz donakaldık. Karşıdaki gençler oturdukları duvarın gerisine atlayarak çil yavrusu üzere dağıldılar. Sonra bizimkiler güya bir şey olmamışçasına, hayli itidalli biçimde geri dönüp, evvel konutlarının yanındaki boş inşaata girdiler, biraz sonra oradan meskenlerine geçtiler ve kısa bir müddet sonra da kıyafetlerini değiştirmiş olarak meskenden çıkıp tekrar sokak ortalarında volta atmaya başladılar.
Hepimiz olayı dehşet içinde izlemiştik.
Çok geçmeden 12 Eylül geldi. Olağan bu gençler meskeni boşaltıp çoktan ortadan kaybolmuşlardı.
Aradan birkaç ay geçtikten sonra bir gün işten gelen babamın anneme şunları söylediğini duydum:
– Yahu biliyor musun, hani şu bizim sokağın aşağısına gelen gençler vardı ya, halbuki bütün bu civardaki meskenlerde oturanlar kimdir, ne'cidir, ne yaparlar, hangi partiye oy verirler falan, herkesin tek tek çetelesini tutmuşlar. (O günlerde “fişleme” kavramı pek kullanılmıyordu.)
Rahmetli babam bu bilgiyi nereden duymuştu bilmiyorum fakat benim beynime kazınmıştı o konuşma…
ÜRKÜTÜCÜ RAPOR
Yine 12 Eylül öncesini yaşayanlar hatırlayacaklardır: O devirde Devrimci kümeler daha çok Ortadoğu'ya-Filistin'e gidip silahlı eğitimler yaparken, Davacılar (Milliyetçiler) ile Akıncılar'ın (İslâmcılar) yurt içinde çeşitli yerlerde kurdukları kamplarda eğitim yaptıkları medyaya yansıyordu. Hakikaten o periyodun siyasal İslâmcıları olan Akıncılar'ın (AK-GENÇ) Türkiye'nin çeşitli bölgelerinde 14 başka kampı olduğu tespit edilmişti. Örneğin Bolu'ya bağlı bir köy yakınlarındaki ormanlık alanda birden fazla imam hatipli 30 gencin kaldığı bir “eğitim” kampını basan jandarma, kamptaki gençlerden birinin üzerinde bir tabanca, çadırında 43 dinamit lokumu, ateşleme fünyeleri ve mermiler bulmuştu. (İşin ilginci, o tarihlerde 17-18 yaşında olan o genç “büyüyünce” AKP'den milletvekili de olacaktı.)
12 Eylül'den sonra bu kamplar, eğitimler de bitti olağan…
Ama siyasal İslâmcıların ülkenin laik demokratik nizamını değiştirerek yerine şeriat hukukuna dayalı bir devlet kurma isteği hiç bitmedi. 1980'lerin sonundan (özellikle 1990'ların başlarından itibaren) birtakım kümeler tekrar silahlı hareketlere başladılar. Muammer Aksoy cinayetiyle birlikte bir dizi suikast zinciri yaşandı.
28 Şubat'tan çabucak evvel (1995-1997 arası) MİT ve Emniyet raporlarına yansıyan “irticaî terör örgütleri” ile ilgili bilgiler hem dikkat cazip hem de ürkütücüydü. Raporlarda; Türkiye'de İran, Suudi Arabistan, Libya, Mısır, Cezayir, Suriye üzere ülkelerce desteklenen 30 civarında radikal İslâmcı kümenin faaliyet gösterdiği belirtiliyordu. Dahası, raporlarda bunların “şimdilik 'tebliğ' yoluyla 'cemaatleşmeye' gittikleri, bu halde oluşturulacak kitle ile politik bir güç elde edip bundan da silahlı takımlar teşkil etmeyi hedefledikleri, stratejilerinin üçüncü safhasında ise 'cihad'a yönelecekleri ve böylelikle dilek ettikleri teokratik devlet modelini gerçekleştirmeyi amaçladıkları” vurgulanıyordu.
Evet, raporlar ürkütücüydü… Bu gelişmeler karşısında periyodun Genelkurmay Lideri Org. İsmail Hakkı Karadayı, Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel'e 28 Şubat MGK toplantısından tam 1 ay evvel geniş kapsamlı bir brifing vermişti. Brifingde irticaî kümelerin silahlanma girişimlerine dikkat çekilmiş, devrin büyükşehir belediye liderlerinden birinin bir televizyon kanalında “iktidarın birinci timsali silahtır, silah kimde ise iktidar ondadır; Türkiye'de sivil iktidar şimdi silaha hakim olamadığı için asker güçlü gözüküyor”şeklindeki konuşmasına vurgu yapılmış ve iktidarın silah ruhsatı verme yetkisini bir genelge ile İçişleri Bakanlığı'ndan alarak valilere devretmesi eleştirilmişti. O denli ki, “silah ruhsatı konusunda getirilen kolaylıktan da istifade ile irticaî ögeler büyük bir süratle otomatik av tüfeği, ruhsatlı ve ruhsatsız seri atışlı tabanca, makinalı tabanca ve piyade tüfeği temin ederek silahlanmaktadır” denilerek Türkiye genelinde ruhsatlı tabanca ve tüfek ölçüsü sayısal olarak verilmekte,“ruhsatsız silah ölçüsünün bunun 2 -3 misli olduğunun kestirim edildiği” belirtilmekte, ayrıyeten “irticaî ögelerin PKK terör örgütünün oluşturduğu boşluktan ve de silah ve uyuşturucu kaynaklarından da yararlanarak Güneydoğu ve İran üzerinden değerli ölçüde silah ve mühimmat temin ettikleri yolundaki haberlere” vurgu yapılmaktaydı.
O periyotta şahsen benim hatırladığım bir öteki Emniyet raporunda da, İç Anadolu'da bir av tüfeği fabrikasında üretilen bir kısım silahın üretim yanlışı üzere gösterilerek üzerindeki seri numaralarının silindiği ve irticaî kümelere aktarıldığına değiniliyordu.
O HUSUSTA NE YAZIYORDU
“Mevcut laik demokratik nizamı ve cumhuriyet rejimini yıkarak yerine din temelli bir devlet kurmak isteyen” bu grupların “silahlanma faaliyetleri” 28 Şubat 1997'deki MGK toplantısında da masaya yatırılmıştı. Gerçekten o toplantıda alınan meşhur 406 Sayılı MGK Kararlarının “Rejim Aleyhtarı İrticaî Faaliyetlere Karşı Alınması Gereken Tedbirler” başlıklı 18 maddelikEk kararlarının 14'üncüsü tam da buna ilişkindi. Şöyle söyleniyordu:
“14- Çeşitli nedenlerle verilen, kısa ve uzun namlulu silahlara ilişkin ruhsat süreçleri polis ve jandarma bölgeleri temel alınarak tekrar düzenlenmeli, bu mevzuda kısıtlamalar getirilmeli, bilhassa pompalı tüfeklere olan talep dikkatle değerlendirilmelidir.”
Yani, tekrar altını çizmek gerekirse, siyasal İslâmcı kimi bölümlerin silahlanma konusundaki uğraşları 28 Şubat MGK toplantısında ve sonraki süreçte üzerinde kıymetle durulan konulardan biriydi.
Şimdi bütün bu anlatılanları bir ortaya getirirsek;
1. 12 Eylül öncesinde görüldüğü üzere kimi siyasî örgütlerin ya da kümelerin mahalle mahalle, mesken ev demografik tahliller yapması ve “hedef tespitleri” çıkarması,
2. Tekrar 12 Eylül öncesinde görüldüğü üzere siyasal İslâmcı kümelerin kamplar kurarak silahlı eğitimler yapması,
3. 12 Eylül'den yaklaşık 10 yıl kadar sonra Türkiye'yi bir şeriat devleti haline getirmek isteyen bir kısmı dış takviyeli İslâmî terör örgütlerinin tekrar aktiflik göstermeye başlamaları,
4. Kelam konusu kümelerin 1990'ların birinci yarısında başlayan silahlanma gayretlerinin devletin resmî raporlarına yansımış olması ve bu kapsamda 28 Şubat periyodunda hususa devletin en üst güvenlik kurumu olan MGK'da dikkat çekilmiş olması,
5. TSK içerisinde çöreklenen FETÖ yanlısı gruplarca gerçekleştirilmek istenen 15 Temmuz darbe kalkışmasından çabucak sonra Emniyet ve TSK'ya ilişkin 100 binin üzerinde silahın kayıp oluşu,
6. Medyaya da yansıdığı üzere geçtiğimiz yıl (2019) Türkiye'de düzenlenen Uluslararası İslâm Birliği Kongresi'nde, başşehri İstanbul olacak formda ASRİKA isimli bir şeriat devletinin kurulması istikametinde alınan kararlar ve SADAT'ın da bu çalışma içerisinde yer alması (ki bilindiği üzere TSK'dan irticaî münasebetlerle ihraç edilen pek çok asker kökenli şahsın SADAT içinde yer alması da başka bir tartışma konusu olmuştu),
7. Yeniden toplumsal medyaya yansıdığı üzere, 15 Temmuz sonrası çeşitli silah fuarlarında sergilenen bir kısım av tüfeklerinin tanıtımında kullanılan üslûp ve imalar,
8. 15 Temmuz'dan sonra ortaya çıkan ve kendilerini “Özel Halk Harekâtı” ismiyle tanımlayan birtakım kümelerin hem genel hem de toplumsal medyaya yansıyan imgeleri,
9. Tekrar “Cübbeli” namlı kelamda bir tarikat şefinin (“şeyhinin” değil) “2000'e yakın Selefî derneğin silahlandığı” yönündeki açıklamaları,
10. Fatih Tezcan adlı bir gazetecinin (ki şahsen bu kişinin kimliği ve hakikaten bir medya mensubu olduğuna ait önemli kuşkularım bulunmaktadır) “bir daha sokağa çıkarsak kimleri nereden toplayacağımıza ait listelerden, zulalardan, yaşanacaklardan haberiniz var mı sizin? Bir sürek avı başlar ki, bir intikam faslı başlar ki durduramazsınız bu ülkenin gençliğini” halindeki aleni tehditleri,
11. İşte bunların üzerine geçtiğimiz günlerde Sevda Noyan'ın “15 Temmuz kursağımızda kaldı, yapamadık istediklerimizi… Boş bulunduk… Yanlış anlaşılmasın, hakikat anlaşılsın; bizim aile şöyle 50 kişiyi götürür. Biz bu hususta çok donanımlıyız maddi ve manevi olarak… Önderimizin yanındayız ve asla yedirmeyiz bu ülkede, onu söyleyeyim. Ayaklarını denk alsınlar. Bizim hâlâ sitede bu türlü 3-5 var, benim listem hazır açıkçası”şeklindeki telaffuzlarını de ekleyip bir daha düşünün…
Hepsi birlikte daha bir mana kazanıyor mu?
TÜYLERİMİ ÜRPERTEN DİĞER FİKİRLER DE VAR
Ve dahi bütün bunların yanında, 28 Şubat periyodunda RP'li bir milletvekilinin “Kim iktidar Müslümanın eline geçmeden cemaati silaha teşvik ediyorsa o ya cahildir ya öbürleri tarafından görevlendirilen bir haindir. Zira hiçbir peygamber devleti ele geçirmeden harbe müsaade vermemiştir” şeklindeki kelamları de aklıma gelince tüylerim ürperiyor. (İlgili kişinin bu kelamları RP'nin kapatılmasında rol oynayan etkenlerden biridir.)
Tabii bir emekli asker olarak aklıma gelip tüylerimi ürperten öteki niyetler de var… Meselâ, hani üstte 12 Eylül'den evvel çeşitli kümelerin ülke içinde kamplar oluşturdukları ve silahlı eğitimler yaptıklarını söylemiştik ya… Sanki diyorum, şimdilerde yine ülkenin değişik bölgelerinde kapalı bilinmeyen eğitim yapılan, kimi özel gayelerle adam yetiştirilen gibisi kamplar var mıdır?
Ve dahi, 12 Eylül öncesinde mahallemize gelip kapı kapı siyasî eğilim, etnik ve mezhepsel köken üzere hususlarda “düşmanca niyet ve saiklerle” yapılan çalışmalara benzeri faaliyetler içinde bulunanlar da olabilir mi? (Doğrusu Sevda Noyan'ın açıklamaları bu istikamette üzere görünmektedir.)
Ve son olarak… İzmir'deki cami provokasyonunun bütün bu gelişmelerle kontağı olabilir mi?
Neyse, eminim ülkemizdeki bütün vatandaşların can ve mal güvenliğinden sorumlu İçişleri Bakanlığı ve öbür güvenlik kurumları bir iç savaş tezgâhlamak isteyen alçakça zihniyetlere karşı gerekli önlemleri alıyordur.
Alican Türk