Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın “fetvacısı” olarak bilinen Hayrettin Karaman, hükümete yakın Yeni Şafak gazetesindeki köşesinde, “25 yıl sonra” başlıklı bir yazı kaleme alırken, artık köşe yazı yazmayacağını duyurdu.
Yazı yazdığı devir boyunca kendisinde iz bırakan reaksiyonların olduğunu belirten Karaman, “'Örtülü bayanların kamuya açık yerlerde bacak bacak üstüne atıp sigara tüttürmelerinin yakışmadığını, bunu yapanların karşı tarafa (açıklara, sosyeteye, modernlere) imrenmeye devam ettiğini' ifade eden bir yazı yazmıştım. Hem açıklardan hem de kapalılardan çok sert yansılar aldım; hiç alakası yok iken işi 'iffet' konusuna çektiler ve beni çok üzdüler” dedi.
“Hâsılı köşe müellifliği çileli bir iştir, buna karşın 86 yaşıma kadar yazmaya devam ettim. Artık artık hastayım ve yorgunum. Bu yüzden bu son yazıma kadar olduğu üzere köşe yazısı yazmayacağım, sıhhatim elverdiğince Pazar günleri bir köşede çıkacak 'sorulara cevaplar' yazısı yazacağım” diyen Karaman, “Kimi yazılarım istemediğim halde hak etmeyen kimilerini incitmiş olabilir, onlardan affımı ve haklarını helâl etmelerini dilerim” şeklinde veda etti.
Hayrettin Karaman'ın yazısı şu biçimde:
“1995’te Yeni Şafak’ta köşe yazmaya başladım. Benim köşe yazarlığım gazete ile de yaşıt. Allah çeyrek yüz yıl yeterli makûs binlerce yazı yazmayı nasip etti, çok şükür.
Gazetemiz daha İslâmcı bir telaffuz ile çıkıyordu. 28 Şubat 1997’de harikulâde toplanan Ulusal Güvenlik Heyeti, Refahyol hükümetine karşı, irtica mazeretiyle malum süreci başlattı. Hareket, ordu ve bürokrasi merkezli idi.
Uzun bir masada toplanmıştık, “Bundan sonra nasıl bir yol izlemeli” başlıklı mevzuyu konuştuk ve davamızı, “hukuk, insan hakları ve demokrasi” çerçevesinde ortaya koymaya ve savunmaya karar verdik. Öbür gazetelerde yazan liberal demokrat, İslâmcı, muhafazakâr birçok müellif da gazetemizde yazmaya başladı. Sonra ülke tekrar demokrasiye dönünce müelliflerin bir kısmı kendi dünya görüşlerine daha uygun buldukları diğer gazetelere geçtiler.
Beşerin yaptığı hiçbir iş bütün insanları mutlu etmez. Beğenen olur, beğenmeyen olur. Her iki halin de birçok dini, ideolojik, maddi, siyasi… sebepleri ve saikleri vardır.
Yazılarıma alışılmış olarak müspet ve aksi yansılar oldu. Bende iz yapan yansılar ise niyetimi anlatamadığım yahut yazılarımın gayemin dışına çekildiği veyahut da ideolojik bağnazlık yüzünden yapılan hakaretler ve küfürlerdir. Vakit içinde sonlarımı yıpratmasın diye bunları takipten vazgeçtim.
Şu örnekleri hiç unutmuyorum:
“Çıplaklık Tacizdir” başlıklı bir yazı yazmıştım. Anlatmak istediği ise “iffetli yaşamak için nefsi ile çaba eden insanları, çok soyunarak kamuya açık alanlara çıkmanın taciz edeceği” idi. Merak edip ulaşabildiğim reaksiyon yazılarını topladım yüz sayfayı geçti. Üç türlü reaksiyon vardı: “Hay Allah razı olsun” diyenler, muhafazakâr olmadıkları halde “yazar yanlışsız söylüyor” diyenler (bunlardan hayli hür ve feminist bir hanım muharrir “Doğru söylüyor, biz gösterip gösterip kaçırmaktan zevk alırız” demişti). Üçüncüye örnek birisi de “Bu üzere adamları demir kafes içine hapsetmek lazım” diye yazmıştı.
“Örtülü bayanların kamuya açık yerlerde bacak bacak üstüne atıp sigara tüttürmelerinin yakışmadığını, bunu yapanların karşı tarafa (açıklara, sosyeteye, modernlere) imrenmeye devam ettiğini” söz eden bir yazı yazmıştım. Hem açıklardan hem de kapalılardan çok sert reaksiyonlar aldım; hiç alakası yok iken işi “iffet” konusuna çektiler ve beni çok üzdüler.
Medyada yazma ve konuşmanın bir öbür garip tarafı daha var. Bizim ülkemizde tv’de bir programa çıksanız yahut bir gazetede yazsanız, asıl işiniz, ömrünüzü verdiğiniz çalışmaların size bahşettiği unvanlar unutuluyor ve “gazeteci muharrir filan” diye anılır oluyorsunuz.
Hâsılı köşe müellifliği çileli bir iştir, buna karşın 86 yaşıma kadar yazmaya devam ettim. Artık artık hastayım ve yorgunum. Bu yüzden bu son yazıma kadar olduğu üzere köşe yazısı yazmayacağım, sıhhatim elverdiğince Pazar günleri bir köşede çıkacak “sorulara cevaplar” yazısı yazacağım.
Sormak isteyen okuyucularım şu e-mail adresine yazabilirler:
[email protected]
Kimi yazılarım istemediğim halde hak etmeyen kimilerini incitmiş olabilir, onlardan affımı ve haklarını helâl etmelerini dilerim.
Elhamdülillah Müslümanım. Müslümanlar (müminler) her temastan evvel ve üstte Allah’ın memurlarıdır; yani güçleri yettiğince Allah’ın buyruklarına uymakla yükümlüdürler. Bu memuriyetten emeklilik, isti’fa olmaz, Allah korusun yoldan çıkanlar için kovulma olabilir. İşte bu sebeple her mümin, kendinden ve ailesinden başlayarak ulaşabildiği yere kadar İslâmî eğitim almak ve vermek durumundadır. Bu eğitimin bir aracı da konuşmaktır ve yazmaktır.
Tabii konuşmanın ve yazmanın kuralları, yordamı ve âdâbı vardır.
Bilerek konuşmak gerekir, yerinde konuşmak gerekir, kırmak ve yıkmak için değil yapmak ve ıslah etmek için konuşmak gerekir, konuşmak susmaktan iyi olduğu vakit konuşmak gerekir, lisan ve üslup amaca uygun olduğu vakit konuşmak gerekir, insanoğlunun ağzından çıkan her söz ebedî âlemde karşısına çıkmak üzere kaydediliyor; bu şuur içinde konuşmak ve yazmak gerekir…
Allah’ım, lisanımızı de günahtan koru, kelamımızı doğrult ve rızana karşıt olan bir söze dahi imkân verme!”