Yeni Akit muharriri Abdurrahman Dilipak, “Çok geç olmadan” başlıklı bir yazı kaleme aldı.
Dilipak yazısında, yeni kurulan partilere ve Türkiye siyasetinin nasıl olmasına değindi.
“LİDERLİK KARİZMASININ ARDINA SAKLANARAK ‘TEK ADAM’ OLMA HAYALLERİ İLE ETRAFINDAN İTAAT KELAMI ALARAK ‘EBEDİ ŞEF’LİK TASLAYANLAR…”
İsim vermeden AKP’ye yönelik sert tenkitlerde de bulunan Abdurrahman Dilipak, şunları yazdı:
“Geçen gün arkadaşlarla konuşuyoruz: Bir sarsıntı olursa ne olur. Bakın akrabalar, komşular küs. Birbirlerini hain ve işbirlikçi, ajanlıkla suçluyorlar. BÇG, akabinde FETÖ, Ergenekon, Balyoz derken bugünlere geldik. Zelzele olursa enkaz altından birbirimizi kurtarmak için mi elimizi birbirimize uzatacağız.
Bakın bu idare başarısız olursa bütün Türkiye kaybeder. İstanbul, Ankara belediyeleri başarısız olursa tekrar Türkiye kaybeder. “Bize yar olmayan kimseye de yar olmasın” mı diyeceğiz. Hani kelamı dinleyecek, doğrusuna tabi olacak, yanlışına karşı çıkacaktık!. Hani hoş kelam ve hikmetle müellefe-i kulûb yapacaktık!. Adil şahidler olacaktık. Bir topluluğa olan öfkemiz bizi onlar hakkında adaletsizliğe sevk etmeyecekti. AK Parti, CHP, MHP, Güzel Parti, hangisi olursa olsun, bakın bakalım kim nasıl hareket ediyor.
Siyasetin gayesi “Maslahat” yani “Sulhetmek” olmalıdır, arbede mazereti üretmek değil.
Bu baş ile kim kazanırsa kazansın, ya da kim kaybederse kaybetsin, sonunda kaybeden daima Türkiye olacaktır.
Tarikat, parti, dernek, oda, sendika, şirket, koop. fark etmez. Kimse kendini ‘kurtarıcı’ olarak görmesin ve göstermesin. Kurtarıcı yok! Kurtarıcılardan kurtulmadan da gerçek manada kurtuluş yok. Herkes için lakin yaptığının karşılığı vardır. Liderlik karizmasının gerisine saklanarak ‘tek adam’ olma hayalleri ile etrafından itaat kelamı alarak ‘ebedi şef’lik taslayanlar ve bizden ‘raina’ dememizi isteyenlere başımızı kiraya vermemeyi öğrenmemiz gerekiyor.”
“BİZE İLAHLIK VE RABLİK TASLAYANLARA YANİ BİZİM ÜZERİMİZE KARAR KOYAN VE BİZİ KENDİ HEVA VE HEVESLERİNE NAZARAN TERBİYE ETMEYE KALKANLARIN BUYRUĞU VAKİLERİNE KARŞI DİRENECEĞİZ”
Yeni Akit müellifi Dilipak yazısını şöyle sürdürdü:
“Mahkeme kadıya mülk değildir. Biz, ‘Bizden olan’, yetkisini bizden alan ve bize hesap verenlere, mukaveleye, ahidleşmeye ve marufa, yani devletin varlık ve meşruiyet temelleri ile ilgili bilinen kurallara uyanlara biz de verdiğimiz kelam çerçevesinde uyarız. Yoksa kim olursa olsun, istişare ve şûraya uymayan, masiyetle lekelenmiş işlere göz yummayacak ve kelamlara itaat etmeyeceğiz. 28 Şubat’ta etmedik, tekrar o günlere dönülürse yeniden itaat etmeyeceğiz. Bize İlahlık ve Rablik taslayanlara, yani bizim üzerimize karar koyan ve bizi kendi heva ve heveslerine nazaran terbiye etmeye kalkanların buyruğu vakilerine karşı direneceğiz. Bunlar buyruk de olsa, babamız da olsa.
Siyaset “velayet” değil, “vekalet” kuruluşudur. Hz. Ömer’e cübbesinin hesabını sorarız. Sıradan insanların nasihati bir fazilet olarak görülürken, Hutbede Hz. Ömer’in söyledikleri bir bayan tarafından engellenebilir.
Bizde tarikat’da “biad” diye bir şey var. Bunu vakıf, dernek, hatta siyasette uygulamaya başladılar. Bakın biad, karşılığında “cennetin satın alındığı sözleşme” demektir. Bu mukavele din temelli olduğu için öncelikle “Allah’a ve Resulüne bağlılık”ın yanında farzı kifaye sorumluluklarında, Allah’ın isteğinin tecellisinin vesilesi olma iradesi ile işbölümü ve bir disipline ve o mevzuda tarafların birbirine verdikleri kelama bağlılığı tabir eder. Bu iş karşılığında da Allah’ın isteği sonucu Cennete kavuşmayı söz ederler. Yoksa birilerinin fikrine ya da otoritesine bağlılık manasına gelmez.”
“AFFETMESİNİ BİLMEYENLER AFFEDİLMEYECEKLERDİR”
Dilipak yazısını şöyle noktaladı:
“Bunun dışında mutlak bir bağlılık kelamı, siyasi otorite ya da din büyüklerini ‘Put’ haline getirir. Onları ‘İlah ve Rab’ pozisyonuna yükseltir ki, o kelamı alanın da, o kelamı verenin de vay haline!
Bakın Ali İmran 159’da mealen Allah (cc), “Eğer makûs huylu, sert mizaçlı, katı yürekli olsaydın, akılsızca davransaydın, hiç elbet etrafından dağılıp masraflardı. Şu halde onlara af ile muamele yap” buyurmadı mı? Hani “Taif’e giden peygamber“ üzere olacaktık. “Kavli leyyin” bir üslubla hitap edecektik. Merhametimiz gazabımızdan, sevgimiz nefretimizden büyük olacaktı. “El emin” olacaktık. Onların kalplerini kazanarak, kurtuluşlarına vesile olacaktık. Yani veresetül enbiya olacaktık.
Bakın, affetmesini bilmeyenler, affedilmeyeceklerdir.
Dilerim herkes kendilerine karşı olan ya da yeni ortaya çıkan siyasi hareketlere karşı daha ölçülü bir lisan kullanır. Elbette tenkit olacaktır. Fakat hakaret, iftira, gıybet, dedikodu olmamalı. Troller üzerinden bir yıpratma kampanyası yürütülmemeli. Bana kalırsa daha ahlaklı, daha dürüst ve daha ölçülü bir telaffuz ve hareket sahipleri kazanacak.
Siyasiler topluma makûs örnek olmamalı. Ağuyu altın tas içre, bala karıştırıp sunanların, yani helale haram katanların yaldızlı kelamlarına ve işlerine de kanmayalım bu ortada. Hani onlar, ‘Biz ıslah edicileriz’ diyorlardı da, Kur’an onlar için ‘Onlar bozguncuların ta kendileridir’ diyordu ya! “Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz. Dünü unutmayalım, ham vaadlere kanmayalım. Adil şahidler olalım. Haksızlık kimden gelirse gelsin, kime yönelik olursa olsun, mazlumdan yana zalimlere karşı olalım. Bir topluluğa olan öfkemiz bizi onlar hakkında adaletsizliğe sevk etmesin. Uygunluklar makus işlerin perdesi olmasın! Selâm ve dua ile.”