Bugün çok heyecanlıyım.
Bugün uzaktan bedelli askerliğim başlıyor.
Sabah sekizde televizyonun karşısındaydım bir iskemle üzerinde. Eğitim tam vaktinde başladı. Kamuflajlı, sert görünümlü bir adam çıktı televizyona, omuzunda iki tane yıldız bir de çelenk üzere şey var. Biz onu görüyoruz, o ise istediği vakit istediğini görebiliyormuş; teknoloji bu, denetimi bu türlü yapacakmış.
“Günaydın arkadaşlar” dedi kamuflajlı adam. “Günaydın abi” dedim. “Ne ağabeyi be” dedi, bağırdı birden.
“Ben Yarbay Hasan Yılmazer, uzaktan bedelli askerlik uzmanıyım, bedelli askerliği birlikte yapacağız, bana komutanın diyeceksiniz, günaydın deyince yüksek sesle sağ ol diye kükreyeceksiniz…”
“Şimdi tekrar başlıyoruz” dedi, “günaydın asker”. Çok yüksek sesle bağırmışım sağ ol diye, annem mutfakta cezveyi düşürmüş endişesinden, koşarak geldi “ne oldu oğlum” diyerek.
Sonra kamuflajlı kumandanla göz göze geldik. Çok kızgındı, “eşofmanla askerlik olur mu” dedi bana. “Gidin üstünüze önemli bir şeyler giyin gelin”. “Benim kamuflajlı bir tişörtüm var olur mu abi” dedim. Kızdı “ne ağabeyi ulan, komutan” dedi.
“SİZ DE TARİHE GEÇECEKSİNİZ”
Bugünkü dersin asıl konusu askerlik hizmetinin ehemmiyeti imiş.
Komutan dedi ki “anayasaya nazaran askerlik vatan hizmetidir, çok kutsal bir misyondur, artık siz bu kutsal misyonu icra ediyorsunuz koronavirüs yüzünden evinizden.”
Sonra tarihten örnekler vererek askerlerin kahramanlık öykülerini anlattı.
Sonra, “siz de tarihe geçeceksiniz dedi” kamuflajlı abi, şey pardon kumandan. “Siz de tarihe geçeceksiniz, tarihte birinci sefer uzaktan bedelli askerlik yaparak” dedi.
İlk istirahatte koşarak annemin yanına mutfağa gittim, kutsal vatan hizmetini yaptığım, uzaktan bedelli askerlikle tarihe geçtiğim için benimle gurur duyabileceğini söyledim. Annem çok sevindi, “oğlummm” dedi…
Üstümde kamuflajlı tişört, altımda eşofman, ayağımda terlikler vardı, ancak olsun, güç kaidelerde kutsal vatan hizmeti yapıyorduk.
Öğleden sonra omuzunda üç yıldızlı öteki bir kamuflajlı geldi. “Merhaba asker” deyince şaşırdık. Günaydın değil, merhaba dedi onun için şaşırdık. Merhaba deyince de “sağ ol” diye bağıracakmışız. İkinci denemede tekrar var gücümle bağırdım. Annem bu sefer mutfakta sürahiyi kırmış.
Bedelli askerlik ve vatan hizmetinin kahramanları olarak bugün öğlenden sonra rütbeleri öğrenecektik, lakin pek de öğrenemedik.
Ne kadar çok rütbe varmış orduda, bu kadar çok rütbe olmasa keşki dedim. Generalleri var, subayları var, astsubayları var, uzmanları var, sözleşmelileri var…Denizcilerin ki ise bir alem, çizgi, çizgi kollarında. Öğrenmek mümkün değil. Düzgün ki imtihanı yok bedelli askerliğin…
Birinci günün tamamı nazari imiş. Yarın tamamı tatbiki olacakmış.
Yarın öğleye kadar ayna karşısında selam vermesini öğrenecekmişiz.
Öğleden sonra ise en değerlisi, silah eğitimi, atış eğitimi başlayacak…
Silah eğitimi çok kıymetli, zira asker için silah namus imiş üz yıldızlı, yani yüzbaşı o denli söyledi.
Evde bedelli askerlikte gerçek silahımız olamayacağı için akşamdan uzun bir oklava yahut baston edinmemizi tembihlediler.
Atış sesi yerine de çuh çuh yapacakmışız.
Ne de olsa bu kutsal vatan vazifesi.
Biz de bu kutsal vatan misyonunun varlıklı kahraman askerleri…
Bu gece yatağa huzur ve gururla gireceğim.
Yarından sonra tekrar yazarım…
Nejat Eslen