Cumhuriyet gazetesi muharriri Barış Doster, bugünkü köşesinde, “Atatürk’ten uzaklaşanlar nerede buluşurlar” başlıklı dikkat çeken bir yazı kaleme aldı.
23 Nisan'da Atatürk'ün ismini anmadan kutlama iletilerinin yayımlanmasına değinen Doster, bu kapsamda, İktidarın tavrını, yeni kurulan DEVA partisini ve Türkiye solunun durumunu ele aldı.
“Bir, iki istisna hariç, 'sosyalist' partiler de birebir tavırda ısrar ettiler” diyerek, Atatürk'ün ismini kullanmadan kutlama yapan partileri eleştiren Doster, “Bu bağlamda, münasebetleri farklı olsa da, solda geçinen ve soldan geçinen bu partiler ile iktidar ve doğurduğu partiler, Atatürk’e koydukları ara nedeniyle, tıpkı noktada buluştular” dedi.
Barış Doster, “Bu 'sosyalist' partiler, Atatürk’ün ismini anmadan, ulusal egemenlik bayramı kutladılar. Yayın organları da o denli. Bu tutumlarıyla da, külliyede yahut Meclis’te metin müellifliği yapabileceklerini, iktidar medyasında editör olarak çalışabileceklerini gösterdiler” diye söz etti.
Barış Doster'in yazısı şu formda:
“Milletçe 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutladık. Evvel şuurumuzda ve yüreğimizde, sonra konutlarımızın balkonlarında, salonlarında ve toplumsal medyada. Caddelerde, meydanlarda olamasak da; bando kadrolarına eşlik edemesek de; Anıtkabir’e koşamasak da; iştirak yüksekti. Coşku da o denli.
Devleti yönetenler, yüksek bürokrasi, eskilerin deyimiyle “rical-i devlet”, alışık olduğumuz üzere, sıradan ve yavan bir protokol vazifesi olarak geçiştirdi kutlamaları. Salgın hastalık nedeniyle alınan tedbirler de münasebet gösterildi. Merasimlerde yalnızca, protokol üyeleri ortasında fizikî uzaklık yoktu. Atatürk’le ortalarındaki düşünsel ve siyasal arayı de korudular. Bu ara konuşmalarına, iletilerine yansıdı.
Önceki gün bir kere daha gördük; Atatürk’ün önderlik ettiği Cumhuriyet Devrimi’nin kazanımlarının toplumsallaşması, siyasallaşması, her kıymetli olayla, bedelinin daha çok farkına varılması, Türkiye’yi birleştiriyor. Bütünleştiriyor. En temel, en büyük, en ortak bedellerden biri olarak, ulusal şuuru pekiştiriyor. Devlet uzaklaştıkça, millet sarılıyor. Devlet dışladıkça, millet sahipleniyor. Dikkat cazibeli. Olumlu. Değerli.
İKTİDAR BLOKU VE 'SOL' PARTİLER
İktidar bloku, medyası, bürokrasisi ve doğurduğu partilerle (Gelecek, DEVA), Atatürk’le aralığını korumakta kararlı olduğunu gösterdi. Bir, iki istisna hariç, “sosyalist” partiler de birebir tavırda ısrar ettiler. Bu bağlamda, münasebetleri farklı olsa da, solda geçinen ve soldan geçinen bu partiler ile iktidar ve doğurduğu partiler, Atatürk’e koydukları aralık nedeniyle, birebir noktada buluştular. Bu “sosyalist” partiler, Atatürk’ün ismini anmadan, ulusal egemenlik bayramı kutladılar. Yayın organları da o denli. Bu tutumlarıyla da, külliyede yahut Meclis’te metin müellifliği yapabileceklerini, iktidar medyasında editör olarak çalışabileceklerini gösterdiler. Eli nasırlı işçilerle, fakir köylülerle, sahipsiz memurlarla buluşmaya niyetlerinin olmadığını kanıtladılar.
Sıklıkla vurguluyoruz. Aydınlanma Devrimi’nin unsur ve kıymetlerini içselleştirmeden; Cumhuriyetçi olmadan; solcu, sosyalist, komünist, devrimci olunmaz. Solcu olmak, öncelikle ve bilhassa emekten, eşitlikten, aydınlanmadan, bağımsızlıktan yana olmayı, emperyalizme karşı savaşmayı gerektirir. Ülkemizde Atatürk’le ortasına aralık koyan bir devrimcilik, Rusya’da Lenin’le, Çin’de Mao’yla, Küba’da Castro’yla arbedeli bir komünistliğe emsal. Bu türlü bir solculuğun varacağı yer, AB kuyrukçuluğu, neo-liberalizm, Soros fonlaması bir sivil toplumculuk, FETÖ destekçiliği, PKK terör örgütü şakşakçılığı, NATO sevicilik olur.
Öyle de olmaktadır. “Emeğin Avrupa’sını kuruyoruz” diyen sendikanın “devrimci” liderleri, nasıl ki son 30 yıldır, bir yandan Avrupa sendikalarından fon almak, bir yandan da ana muhalefet partisinden milletvekili olmak için çırpınıyorlar, Atatürk’ü anmadan 23 Nisan’ı kutlayan “sol” partilerin yöneticileri de, HDP’den bir vekillik kapmak için yarışmaktadırlar. Etnikçiliği devrimcilik, mezhepçiliği sosyalizm, hemşericiliği komünistlik sanmanın sonucudur bu. İdeolojik berraklıktan, politik tutarlılıktan, sınıf şuurundan uzak olmanın yansımasıdır. Ne Nâzım Hikmet, ne Mehmet Ali Aybar, ne Deniz Gezmiş, ne Uğur Mumcu ile ilgisi vardır.
Oysa siyasette kuraldır. Kararlılık ve tutarlılık, inandırıcılığı getirir. İnandırıcılık da büyümeyi sağlar. 100. yıl kutlamaları, bu dersi bir kere daha vermiştir.”