Hatay’ın Samandağ ilçesine bağlı Sutaşı Mahallesi’nde yol kenarına kurulan çadırkentte yaşayan depremzede bayan, “Bir felaket yaşadık. Keşke devlet yanımızda olsaydı birinci günden beri. Yani canlarımız enkaz altında tam 5 gün kaldı. 3’üncü gün yardım geldi bize. 3’üncü günden sonra zati canlarımız gitmişti. Kimse yanımızda değildi. Artık bu saatten sonra bize elektrik koyuyorlar. Bize ne yararı var? Bir de ‘İki hafta sonra çekeceğiz sizi buradan’ diyorlar. Pekala niçin koyuyorsunuz? Mademki iki hafta sonra bizi çekeceksiniz, bunları niçin koyuyorsunuz? Seçim yaklaştı diye mi? Artık devlet var oldu mu bunu koydu diye? Olmadı. Mutlaka biz bu yaşananları unutmayacağız. Yalnızca bizim aileden 6 can gitti. Gencecik canlarımız gitti. Yani bize elektrik verdi, koli verdi diye her şey unutuldu mu? Unutulmadı, unutulmayacak maalesef…” dedi.
“ARTIK NE YAPACAĞIMIZI BİLMİYORUZ”
“Yardım geç geldi, kimileri yardımı alabildi kimileri alamadı. Yani çadırlar herkese yetmedi. Besin aldık, kıyafetler eksik, giyinilmiş geldi, yıpranmış… Çadırları aslında su bastı. İşte eşyaları çıkarttık, kuruttuk, tekrar koyduk. Yani nereye gidip oturabiliriz ki? Meskenimiz kalmadı aslında. Ben hiçbir yetkiliyi burada görmedim, göremedim. ‘Bir şeye gereksiniminiz var mı, bunu alalım mı, bunu getirelim mi?’ Yok. İşte askerler bir şeyler dağıttı, gitti ancak biz burada bu türlü oturuyoruz. Önümüzdeki periyodu düşünüyoruz. İşte önümüzde kış geliyor. Bu çadırda biz kış nasıl geçireceğiz? Herkese konteyner verecekler mi? Bilmiyorum artık ne yapacağımızı bilmiyoruz. Bütün akrabalarımız, komşularımız, birçok kaybımız oldu. Yani biz bu kışı konutumuzda kaygıdan geçiremeyiz. Çocuklarımız da korkuyor. Geçmek istemiyor. Işıksız bir yerde duramıyor çocuk, ağlıyor, ‘Anne gel yanımda dur’ diyor. Artık önümüzdeki kış ne yaparız bilmiyoruz. Zati işimizi kaybettik. İş kalmadı burada, yapacak işimiz de yok, konutumuz de gitti. İnan ne yapacağımızı biz bilmiyoruz.”
“ÇOCUKLARIMA GİYSİ LAZIM”
Başka bir depremzede ise, elektrik, su, tuvalet muhtaçlıklarının devam ettiğini belirterek şunları söyledi:
“İşte çadırda kalıyoruz. Ne elektrik var ne su var ne hiçbir şey… Tuvalet yok valla, yok yani çadırımızın yanında ne lavabo var ne banyo var ne hiçbir şey… Elektrik de yok. Giysi istiyoruz. Diyorlar, ‘getireceğiz’ lakin görmüyoruz. Muhtaçlığımız giysi, lavabo, elektrik, su o denli işte… Su deposu yok, koymamışlar. Çocuklarıma giysi lazım. Hepsi öğrenciler. Okulları, kimileri gittiler kimileri uzaktan eğitim oluyor.”
“GİDECEK TUVALETİMİZ BİLE YOK”
Samandağlı bir öbür depremzede ise şöyle konuştu:
“Hiçbir şey kalmadı. Ne konut kaldı ne bir şey… Artık çadırın altında kalmışız, 7 kişilik… Tuvalet bile yok burada gidecek tuvaletimiz bile yok. Ne tuvalet ne su ne bir şey… Hepsi berbat çıkamıyoruz ki… Su yok, su bitince kimse doldurmuyor ki… Aslında meskenimiz enkazda kaldı, hiçbir şey çıkaramadık meskenden. Geçen hafta yağmur yağmıştı. Esasen bütün yorganlarımızın hepsi su oldu. Altımız su doldu. Çok makûs bir şey, çıktık dışarıya, ne yapalım yok. Oturduk çadırın altında ancak bütün battaniyeler, yorganlar hepsi ıslandı. Ne yapalım diğer dermanımız yok ki…”
Bir öbür depremzede ise gözyaşları içinde yaşadığı süreci, “Nasıl yaşayacaksın oğlum? Hepsi enkazda kaldı. Ne yapalım? Allah kimseye göstermesin” kelamlarıyla anlattı.
“SADECE BİZİM AİLEDEN 6 CAN GİTTİ. YANİ BİZE ELEKTRİK VERDİ KOLİ VERDİ DİYE HER ŞEY UNUTULDU MU? UNUTULMADI, UNUTULMAYACAK”
Depremde ailesinden 6 kişiyi kaybeden depremzede bayan ise yardımların lakin sarsıntının üçüncü gününde geldiğini belirterek şunları söyledi:
“Bir felaket yaşadık. Keşke devlet yanımızda olsaydı birinci günden beri. Yani canlarımız enkaz altında tam 5 gün kaldı. 3’üncü gün yardım geldi bize. 3’üncü günden sonra zati canlarımız gitmişti. Biz birinci başta yardım gelmedi bize. Ne suyumuz vardı ne elektriğimiz vardı ne battaniyemiz vardı. Neredeyse soğuktan donacaktık. Hepimiz soğuktan tir tir titriyorduk. Kimse yanımızda değildi. Artık bu saatten sonra bize elektrik koyuyorlar. Bize ne yararı var? Bir de ‘iki hafta sonra çekeceğiz sizi buradan’ diyorlar. Pekala niçin koyuyorsunuz? Mademki iki hafta sonra bizi çekeceksiniz, bunları niçin koyuyorsunuz? Seçim yaklaştı diye mi? Artık devlet var oldu mu bunu koydu diye? Olmadı. Olmadı asla razı değiliz. Katiyen biz bu yaşananları unutmayacağız. Tam 6 can verdik biz. Yalnızca bizim aileden 6 can gitti. Gencecik canlarımız gitti. Yani bize elektrik verdi koli verdi diye her şey unutuldu mu? Unutulmadı, unutulmayacak maalesef…”
Hatay’ın Samandağ ilçesine bağlı Sutaşı Mahallesi’nde yol kenarına kurulan çadırkentte yaşayan depremzede bayan, “Bir felaket yaşadık. Keşke devlet yanımızda olsaydı birinci günden beri. Yani canlarımız enkaz altında tam 5 gün kaldı. 3’üncü gün yardım geldi bize. 3’üncü günden sonra zati canlarımız gitmişti. Kimse yanımızda değildi. Artık bu saatten sonra bize elektrik koyuyorlar. Bize ne yararı var? Bir de ‘İki hafta sonra çekeceğiz sizi buradan’ diyorlar. Pekala niçin koyuyorsunuz? Mademki iki hafta sonra bizi çekeceksiniz, bunları niçin koyuyorsunuz? Seçim yaklaştı diye mi? Artık devlet var oldu mu bunu koydu diye? Olmadı. Mutlaka biz bu yaşananları unutmayacağız. Yalnızca bizim aileden 6 can gitti. Gencecik canlarımız gitti. Yani bize elektrik verdi, koli verdi diye her şey unutuldu mu? Unutulmadı, unutulmayacak maalesef…” dedi.
“ARTIK NE YAPACAĞIMIZI BİLMİYORUZ”
“Yardım geç geldi, kimileri yardımı alabildi kimileri alamadı. Yani çadırlar herkese yetmedi. Besin aldık, kıyafetler eksik, giyinilmiş geldi, yıpranmış… Çadırları aslında su bastı. İşte eşyaları çıkarttık, kuruttuk, tekrar koyduk. Yani nereye gidip oturabiliriz ki? Meskenimiz kalmadı aslında. Ben hiçbir yetkiliyi burada görmedim, göremedim. ‘Bir şeye gereksiniminiz var mı, bunu alalım mı, bunu getirelim mi?’ Yok. İşte askerler bir şeyler dağıttı, gitti ancak biz burada bu türlü oturuyoruz. Önümüzdeki periyodu düşünüyoruz. İşte önümüzde kış geliyor. Bu çadırda biz kış nasıl geçireceğiz? Herkese konteyner verecekler mi? Bilmiyorum artık ne yapacağımızı bilmiyoruz. Bütün akrabalarımız, komşularımız, birçok kaybımız oldu. Yani biz bu kışı konutumuzda kaygıdan geçiremeyiz. Çocuklarımız da korkuyor. Geçmek istemiyor. Işıksız bir yerde duramıyor çocuk, ağlıyor, ‘Anne gel yanımda dur’ diyor. Artık önümüzdeki kış ne yaparız bilmiyoruz. Zati işimizi kaybettik. İş kalmadı burada, yapacak işimiz de yok, konutumuz de gitti. İnan ne yapacağımızı biz bilmiyoruz.”
“ÇOCUKLARIMA GİYSİ LAZIM”
Başka bir depremzede ise, elektrik, su, tuvalet muhtaçlıklarının devam ettiğini belirterek şunları söyledi:
“İşte çadırda kalıyoruz. Ne elektrik var ne su var ne hiçbir şey… Tuvalet yok valla, yok yani çadırımızın yanında ne lavabo var ne banyo var ne hiçbir şey… Elektrik de yok. Giysi istiyoruz. Diyorlar, ‘getireceğiz’ lakin görmüyoruz. Muhtaçlığımız giysi, lavabo, elektrik, su o denli işte… Su deposu yok, koymamışlar. Çocuklarıma giysi lazım. Hepsi öğrenciler. Okulları, kimileri gittiler kimileri uzaktan eğitim oluyor.”
“GİDECEK TUVALETİMİZ BİLE YOK”
Samandağlı bir öbür depremzede ise şöyle konuştu:
“Hiçbir şey kalmadı. Ne konut kaldı ne bir şey… Artık çadırın altında kalmışız, 7 kişilik… Tuvalet bile yok burada gidecek tuvaletimiz bile yok. Ne tuvalet ne su ne bir şey… Hepsi berbat çıkamıyoruz ki… Su yok, su bitince kimse doldurmuyor ki… Aslında meskenimiz enkazda kaldı, hiçbir şey çıkaramadık meskenden. Geçen hafta yağmur yağmıştı. Esasen bütün yorganlarımızın hepsi su oldu. Altımız su doldu. Çok makûs bir şey, çıktık dışarıya, ne yapalım yok. Oturduk çadırın altında ancak bütün battaniyeler, yorganlar hepsi ıslandı. Ne yapalım diğer dermanımız yok ki…”
Bir öbür depremzede ise gözyaşları içinde yaşadığı süreci, “Nasıl yaşayacaksın oğlum? Hepsi enkazda kaldı. Ne yapalım? Allah kimseye göstermesin” kelamlarıyla anlattı.
“SADECE BİZİM AİLEDEN 6 CAN GİTTİ. YANİ BİZE ELEKTRİK VERDİ KOLİ VERDİ DİYE HER ŞEY UNUTULDU MU? UNUTULMADI, UNUTULMAYACAK”
Depremde ailesinden 6 kişiyi kaybeden depremzede bayan ise yardımların lakin sarsıntının üçüncü gününde geldiğini belirterek şunları söyledi:
“Bir felaket yaşadık. Keşke devlet yanımızda olsaydı birinci günden beri. Yani canlarımız enkaz altında tam 5 gün kaldı. 3’üncü gün yardım geldi bize. 3’üncü günden sonra zati canlarımız gitmişti. Biz birinci başta yardım gelmedi bize. Ne suyumuz vardı ne elektriğimiz vardı ne battaniyemiz vardı. Neredeyse soğuktan donacaktık. Hepimiz soğuktan tir tir titriyorduk. Kimse yanımızda değildi. Artık bu saatten sonra bize elektrik koyuyorlar. Bize ne yararı var? Bir de ‘iki hafta sonra çekeceğiz sizi buradan’ diyorlar. Pekala niçin koyuyorsunuz? Mademki iki hafta sonra bizi çekeceksiniz, bunları niçin koyuyorsunuz? Seçim yaklaştı diye mi? Artık devlet var oldu mu bunu koydu diye? Olmadı. Olmadı asla razı değiliz. Katiyen biz bu yaşananları unutmayacağız. Tam 6 can verdik biz. Yalnızca bizim aileden 6 can gitti. Gencecik canlarımız gitti. Yani bize elektrik verdi koli verdi diye her şey unutuldu mu? Unutulmadı, unutulmayacak maalesef…”