13 Mayıs 2014’te Soma’da yaşanan maden faciasının üzerinden yaklaşık 5,5 yıl geçti. Pekala maden ocaklarında neler değişti? Faciada eşini, çocuğunu ve babasını kaybeden aileler, ömürlerini nasıl devam ettiriyor? 4 Aralık Dünya Madenciler Günü için hazırladığımız bu özel evrak, facianın anılarıyla ve geride kalan hayatlarla bir defa daha yüzleştiriyor.
Türkiye, 5,5 yıl evvel Soma’dan gelen acı bir haberle sarsıldı. Soma Kömür İşletmeleri A.Ş. tarafından işletilen maden ocağında patlama yaşandı. Patlamada 787 personel yer altında kaldı, 301 emekçi, maden ocağında hayatını kaybetti.
Maden faciasının akabinde Soma’da hayat durdu. 301 ailenin ocağına ateş düştü, Türkiye’de 3 günlük ulusal yas ilan edildi. Soma’nın yaraları, tüm Türkiye’nin el ele vermesiyle sarılmaya çalışıldı lakin yüreklerdeki acı asla silinmedi.
13 Nisan 2015’te Akhisar Ağır Ceza Mahkemesi’nde “Olası kastla öldürme”, “Bilinçli taksirle birden fazla kişinin vefatı ile birlikte birden fazla kişinin yaralanmasına neden olma”, “Neticesi sebebiyle ağırlaşmış yaralama” cürümlerinden 301 defa, 2 yıldan 25 yıla kadar mahpus cezası istemiyle 51 sanıklı dava açıldı.
Dava sonucunda Soma Holding’in işvereni Can Gürkan’ın da ortalarında bulunduğu 37 kişi beraat etti. Soma Kömür İşletmeleri A.Ş. İdare Heyeti Lideri Can Gürkan da, İzmir Bölge Adliye Mahkemesi 14’üncü Ceza Dairesi’nin verdiği kararla tahliye oldu.
4 Aralık Dünya Madenciler Günü, Soma maden faciasının acılarını tüm Türkiye’ye bir defa daha hatırlattı.
Facianın üzerinden geçen 5,5 yılda madenlerdeki kontrolün ne duruma geldiğini, Somalı ailelerin ve madencilerin hayatlarına nasıl devam ettiğini, maden ocağında sevdiklerini kaybedenlere ve mağdur madencilere sorduk.
“3 AY BOYUNCA OĞLUM KONUTA GELECEK DİYE KAPIDA BEKLEDİM”
Uğur Çolak, üniversiteyi 2. sınıfta bıraktı. Askerliğini yaptıktan sonra Soma’ya döndü ve maden ocağında çalışmaya başladı. Evlendi ve 2 çocuk sahibi oldu.
13 Mayıs 2014’te, her gün çalıştığı maden ocağına gitti ve bir daha geri dönemedi. Öldüğünde 26 yaşındaydı… Geride biri 1,5, biri ise 8 yaşında iki evlat bıraktı.
(Uğur Çolak)
Uğur Çolak’ın annesi Gülsüm Çolak, o günden beri gelini ve torunlarıyla birlikte yaşıyor.
(Gülsüm Çolak)
Oğlunu maden ocağında kaybeden anne Gülsüm Çolak, yaşadıklarını şöyle anlatıyor:
“O gün Soma’da ne olmadı ki… Katliam oldu, insanları canlı diri yaktılar, desek az kalmaz. Ben oğlumun yüzünü görmedim. Oğlum tanınacak üzere değildi ki… Geçiyor mu derseniz, asla geçmiyor. Birebir acı içimizden çıkmıyor. Ben oğlumu görmedim. İnsan 3 ay boyunca oğlu gelecek diye kapılarda bekler mi? Ben oğlumu bekledim. Şayet oturursam, yemek yersem ‘annem beni unutmuş, yemek yiyor, karnını doyuruyor’ der diye yemek yemedim. İnsanları katlettiler. Tedbirleri almış olsalardı bunların hiçbirisi olmayacaktı. Onları kurtarmak çok kolaydı, ancak bile bile öldürdüler onları. Ben oğluma hasretim, o benim, birinci göz ağrım. Oğlum üniversiteyi ikinci yılında bıraktı, askere gidip geldi. Eşiyle tanışmıştı, evlendi. Hayat doluydu, az vakitte çok şey yaptı. Vefat bunların hiçbirine yakışmadı. Hayatlarını çaldılar onların… Zira yaşamak onların da hakkıydı. Tedbirlerin alınması için 301 kişinin ölmesi mi gerekiyordu?”
“SOMA’DAKİ ACIYLA 50 YILI GEÇECEK ÖYKÜ YAZILIR”
Gülsüm Çolak, Soma’daki dramı şu sözlerle özetliyor:
“İki torunum var. Birdenbire soru sorulduğunda kaldıramıyorlar. Oğlum öldüğünde torunlarımın biri 4 aylıktı, biri de 1,5 yaşındaydı. Büyük torunum kardeşine masal anlatıyormuş. ‘Bir varmış bir yokmuş. Önce vakit içinde 4 kişilik bir aile varmış. Bu ailenin babası Uğur Çolak, annesi His Çolak. İki tane de çocukları varmış, biri Ayaz, biri Ulaş. Ayaz büyük ağabey; çok oturaklı, metanetli. Babaları cennet olmuş. Bir de güçlü anneleri var, bakıyor onlara. Baba Uğur Çolak da gökyüzünden çocuklarına bakıyor, Ayaz ve Ulaş çok yeterli yerlerde olacak. Babası da üstten yıldız olup bize gülecek…’ Kardeşine bu masalı anlatıyor. Yanında ağlayamıyoruz, babalarını anlatamıyoruz. Bütün aileler bizim durumumuzda. Soma’da çok büyük bir dram var. Burada 50 yılı geçecek bir öykü yazılır. O devirde babalarını kaybettiklerinde 16 yaşında olup şu anda 22 yaşına gelen gençler çığırından çıkmış vaziyetteler. Annelerini tehdit eder duruma gelenler var. Evvel aile baskısı, sonra mahalle baskısı, sonra da toplumsal baskı oluştu burada. Bayanlar kendilerini söz edemedi, edemedikleri üzere çocuklarına da hükmedemediler. Bir psikologa gitmeye bile korkar hale geldiler. Devletin burada çok büyük bir boşluğu oldu. O çocukların rehabilite edilmesi lazımdı. Buraya kelamda yaptılar, merkezde yalnızca bir kişi vardı. Yetersiz geldi. Bu işi bilen, bu çocukları hayata katabilecek psikologlar getirilmesi lazımdı.”
“MADENCİLER ARAP ATI ÜZERE ÇALIŞTIRILIYOR”
30 yıla yakın bir müddet madencilik yapan ve emekli olan Gülsüm Çolak’ın eşi İsmail Çolak, maden ocağında oğlu Uğur Çolak’ı kaybetti. İsmail Çolak, maden faciasının akabinde Soma 301 Madenciler Toplumsal Yardımlaşma Derneği’ni kurdu. Dernek üzerinden hem kendisi üzere acılı ailelere yardım ediyor, hem de babalarını kaybeden çocuklar için projeler geliştiriyor…
(İsmail Çolak)
Soma 301 Madenciler Toplumsal Yardımlaşma Derneği Lideri İsmail Çolak, ocaklarda Maden Kanunu’nun uygulanmadığını ve kâfi güvenlik tedbirlerinin hala daha alınmadığını öne sürüyor. Lider Çolak şunları dedi:
“Madenciler Günü’nü kutlamak bizim için çok güç. Soma maden katliamında oğlunu kaybetmiş bir baba olarak Madenciler Günü’nde yaşadıklarımı varsayım bile edemezsiniz. Soma maden katliamının üzerinden 5,5 yıl geçti lakin, ocaklarda çok şey değiştiği söylenemez. 13 Mayıs 2014’ten sonra Maden Yasası ile ilgili yeni teklifler verildi, bu teklifler kabul edilerek maddeleşti ancak, Maden Kanunu ocaklarda uygulanmadı. Ben emekli madenciyim, iş güvenliğine ait tedbirlerin hala daha alındığını düşünmüyorum. Hala daha ihmaller yüzünden madencilerin hayatını kaybettiğini biliyoruz. Katliamdan sonra madencilerin durumu yalnızca ekonomik olarak değişti. Madencilerin maaşları yükseltildi, hafta tatilleri 2 güne çıkarıldı fakat, alınması gereken temel tedbirler hala alınmadı. Madende çalışan arkadaşlarımız da güvenlik açısından hiçbir şeyin değişmediğini söylüyorlar. Maden ocaklarında çalışan insanlara ‘hadi hadi’ deniyor, süratli hızlı iş yaptırmaya çalışılıyor. Madende beşerler Arap atı üzere çalıştırılıyor.”
“Bu sistem bu türlü devam ederse kaç 301’lerin önü açılır” diyen Lider Çolak, “21. yüzyılda yaşıyoruz. Teknolojinin gelişiminin had safhada olduğu bir devirdeyiz. Ülkemizde 301 kişi 10 dakika içerisinde hayatını kaybedebiliyorsa bunu bizi yönetenler, bu işin uzmanları oturup düşünmeli. Tedbirleri düşünmeli, iş güvenliğini düşünmeli, personel sıhhatini düşünmeli. Soma bir cinayettir. Maden ocaklarında tedbir alınmalı, kontrollerin sıklıkla yapılması lazım. Ben kontrollerin yanlışsız düzgün yapılmadığını argüman ediyorum. Ben 25 yılı aşkın bir mühlet madencilik yaptım, üstelik kamudan emekliyim. Kamu ocağında dahi hiçbir denetçinin gelip madeni denetlediğini görmedim. Bir de bunun özel bölümde nasıl olduğunu düşünün…”diye konuştu.
“YANGINDAN MAL KAÇIRIRCASINA TAHLİYE KARARI VERİLDİ”
Soma 301 Madenciler Toplumsal Yardımlaşma Derneği Lideri İsmail Çolak son olarak Soma davasında verilen tahliye kararını şu sözlerle kıymetlendirdi:
“Mahkemenin verdiği karar, kabul edilebilecek bir karar değil. Tahliye kararı ve olayın bir numaralı sanığı, birebir vakitte idare konseyi lideri ve sahibi olan Can Gürkan’ın tahliye edilmesi ve madencilik ruhsatının iade edilmesi asla kabul edilebilir bir şey değil. Biz evlatlarını kaybetmiş aileler olarak, tahliye kararından sonra 13 Mayıs 2014’ü tekrar yaşadık. Mahkeme heyetinin ivedilikle, yangından mal kaçırırcasına verdiği bu kararın taraflı bir karar olduğunu düşünüyoruz. Bu dava Yargıtay’a taşındı. Umuyoruz ki bu karar bozulsun, gerçek adalet yerini bulsun.”
SENDİKALI OLDU, İŞTEN ATILDI
Aydın Tepe, Soma faciasının yaşandığı gün bir alt ocakta çalışan eski bir maden personeli. Faciadan sonra sendikal örgütlenme yürüttüğü için işten atıldı ve o günden itibaren madenciliği bıraktı.
(Aydın Tepe)
Aydın Zirve, facianın akabinde ekonomik kurallar güzelleştirildiği için Soma’da madenciliğin beğenilen bir meslek haline geldiğini söyledi. Zirve, “Maden faciasından sonra sendikal örgütlenme yürüttüğüm için madenden atıldım, o günden beri madenlerde iş bulamadım. Dünyanın en sıkıntı mesleklerinden biri madencilik. 11 yıldır madencilik yapıyordum. Emekliliğime 760 gün kalmıştı. İşten atıldıktan sonra madencilik yapamadım. Madencilik çok güç bir meslek, 7-8 saat boyunca kirli havayı soluyorsun. Yerin altında çalışma alanları birbirinden farklı. Ben çok dar alanlarda çalıştım. Dizlerimi kırarak 8 saat boyunca kıpırdayamadan çalıştığımı biliyorum. Sermaye her vakit çıkarını düşünüyor. 13 Mayıs faciası olmadan evvel bizim maaşlarımız bin 300 ile bin 500 TL ortasında değişiyordu. Soma’dan sonra maaşlar iki taban fiyata çıkarıldı, o günden beri bu biçimde devam ediyor. 13 Mayıs’tan evvel birçok insan madende çalışmayı erken emeklilik için tercih eder. 13 Mayıs’tan sonra haftada iki gün tatil olması ve iki minimum fiyat verilmesi nedeniyle madencilik tanınan oldu. Soma’da birçok küçük esnaf dükkanını kapatıp madene girdi. Şu anda Soma’da beğenilen meslek madencilik” dedi.
VARDİYADAN ÇIKTI, PATLAMAYI ÖĞRENDİ
Aydın Zirve, 13 Mayıs 2014 günü yaşadıklarını şu sözlerle anlattı:
“O faciada birçok arkadaşımı kaybettim. Facianın olduğu gün, o maden ocağına 150 metre uzaklıkta bir maden ocağında çalışıyordum. Bizim devrimizde orta vardiya vardı, ben de orta vardiyada çalışıyordum. O gün orta vardiyadan çıktım, yer üstü çok hareketliydi. Güvenlikçilere sorduk. Trafonun patladığını ve birçok arkadaşın yer altında kaldığı, kurtarma çalışmalarının yapıldığı söylendi. Ben olayın bu kadar büyük olduğunu varsayım bile edemedim, ‘Trafo dışarıda patlar, ne üzere bir ziyan verebilir ki’ diye düşündüm. ‘Tamam’ deyip konuta gerçek gittim. Konutumuzun oradaki otobüs durağında eşim bekliyordu, şok içerisinde yanıma geldi, çok korkmuştu. ‘Sizin madende patlama olmadı mı’ dedi, bizim yanımızdaki madende olduğunu söyledim. Konuta gittik, duşumu aldım. Televizyonu açtığımda bütün televizyon kanallarında madeni gösteriyordu. Çabucak hastaneye gittim, hastaneye gittiğimde herkes oradaydı. Arkadaşlarımın vefat ettiği söyleniyordu. Gün geçtikçe arkadaşlarımın cenazelerini aldım. Faciadan sonra 20 gün işe gidemedim. Psikolojim hala düzelmiş değil”
ÖNCE DAMATLARINI, SONRA KIZLARINI KAYBETTİLER
Soma faciasının en sarsıcı öykülerinden biri de Balıkesir Savaştepe’nin Söğütcük Mahallesi’nde yaşayan Gökmentekin Ailesi’nde…
30 yaşında ikiz çocuk babası tekniker Sadrettin Güngör, Soma maden faciasında hayatını kaybetti. Sadrettin Güngör’ün eşi Seda Güngör, facianın akabinde o periyotta 5 aylık olan ikizlerini alarak Balıkesir Savaştepe’nin Söğütcük Mahallesi’nde yaşayan ailesinin yanına gitti.
(Sadrettin Güngör)
Seda Güngör’e geçen yılın Ekim ayında “Glioblastoma Multiforme” (GBM) (kötü huylu beyin tümörü) teşhisi konuldu. Güngör, hastalıkla 1 yıl savaşabildi, 31 Ekim’de hayata gözlerini yumdu.
(Seda Güngör ve çocuğu)
Şu an 6 yaşında olan Ali ve Alaattin Güngör, geçen 5,5 yılda hem annesini, hem de babasını kaybetti. İkizlere şu anda 55 yaşındaki anneanneleri Sultan Gökmentekin ve 60 yaşındaki dedeleri Erdoğan Gökmentekin bakıyor.
(Anneanne Sultan Gökmentekin ve kızı Seda Güngör’ün ikizleri Ali ve Alaattin Güngör)
Hem kızını, hem de damadını kaybeden Erdoğan Gökmentekin, “Torunlarım için ayakta duruyorum” diyor. Gökmentekin, “13 Mayıs günü madende damadımı kaybettim. Kızım çok üzüldü, hepimiz çok üzüldük. Torunlarımız çok küçüktü, ne olduğunu anlayamadılar. Damadımız vefat ettikten sonra kızımızı yanımıza aldık. Torunlarımız ve kızımızla birlikte yaşamaya başladı. Geçen yıl beyin tümörü teşhisi kondu. İzmir’de hastaneye götürdük, yetmedi İstanbul’a götürdük. En son hiçbir şeyi yoktu, gece annesini uyandırmış. Apar topar hastaneye kaldırdık, 2 saat içerisinde vefat etti. Artık küçük kızım, damadımız, eşim ve torunlarımızla birlikte yaşıyoruz. Damadımızın vefatını atlatamadan kızımızı kaybettik, iki acıyı birden yaşadık. Torunlarımız için ayakta duruyoruz. Ben torunlarımı evladım yerine koydum. Yemem yediririm, giymem giydiririm. Allah ömür verdiği sürece onlara bakacağım” sözlerini kullandı.
(Erdoğan-Sultan Gökmentekin)
Anneanne Sultan Gökmentekin ise yaşadıklarını şu sözlerle anlattı:
“13 Mayıs’tan beri hayatımız çok sıkıntı geçti. Daha 5 yıllık evlilerdi. Çocukları 5 aylıktı. Babaları öldükten sonra çok sıkıntı günler başladı. Çocukları ikiz, kızım çok güç bakıyordu. Buraya, yanımıza getirdik. Burada çocuklarıyla uğraşıyordu, meskeni yaptırdı. Geçtiğimiz yıl 28 Ekim’de hasta oldu, teşhis konuldu. Daima çaba etti, 1 yılın içerisinde vefat etti. Kızımı toprağa gömeli 1 ay oldu. Torunlarım olmasa bu meskende duramam. Çok zor… Çocuklar her gün, her an ‘annemizi özledik’ diyor, ‘babamız nerede’ diyor. ‘Annem bizi niçin bıraktı gitti, bizim babamız neden öldü?’ diyor. ‘Oğlum babanız madene gitti, size mama bez parası kazanmak için gitti, orada öldü, sizi annenize emanet etti. Anneniz de vefat etti, o da sizi bize bıraktı, bize emanet etti’ dedim. ‘Anneanne herkesin annesi babası var, bizim niçin yok? Bizi niçin terk ettiler’ diye sorup ağlıyorlar. Mukadderatımızda bu varmış. Bizim dünyamız yıkıldı. Acımız hala çok taze.”
(Gökmentekin Ailesi ve torunları)
GÖZÜNÜN ÖNÜNDE ARKADAŞLARINI KAYBETTİ
Seda Güngör’ün ablası 28 yaşındaki Sevgi Şevik’in eşi Ümit Şevik de maden faciasının olduğu ocakta çalışıyordu. Ümit Şevik, vardiyası geldiği için gittiği maden ocağında patlama yaşandığını ve arkadaşlarının içeride mahsur kaldığını gördü. Ümit Şevik, arkadaşlarına kavuşmak için kurtarma grubuna katıldı lakin, arkadaşlarının cansız vücutlarıyla karşılaştı.
Hem eniştesini, hem de ablasını kaybeden Sevgi Şevik, o gün yaşananları ve eşiyle konuşmalarını şöyle anlatıyor:
“Benim eşim de, eniştemin öldüğü madende çalışıyordu. Akrabalık bir yana, eniştem ile uzun vakittir çok yakın arkadaşlardı. 13 Mayıs günü eniştem madenden çıkacaktı, benim eşim madene inecekti. Ben o sırada hamileydim, denetim için hastaneye gittim. Eşimi aradım, madene inip inmediğini sordum. ‘Ben çok berbat bir yerdeyim’ dedi. ‘Neredesin sen’ diye sordum, ‘Madende patlama oldu, Sadrettin’in olduğu ayak yanıyor’ dedi. Latife yapıyor zannettim, bu türlü bir şey hiç aklıma gelmemişti. Sonra telefonu kapattı, ben de çabucak ablamı aradım. Konuta geçtim, eşyalarımı aldım. Bizim konutumuzdan ablamın konutuna gelinceye kadar her yerde tabut vardı. Hastane önünde, yollarda bir sürü tabut bekliyordu. Herkes cenazesi gelecek diye hastanenin önünde bekliyordu. Eşim faciadan sonra kendine gelemedi, 6 ay boyunca tedavi gördü. Ablam, eniştem öldükten sonra yanımıza geldi. 1 yıl evvel hastalandı. Doktora götürdük, hekim yapılan analizlerden sonra ‘Yüzde 90 makûs huylu bir beyin tümörü’ dedi. Daha sonrasında ablama GBM teşhisi konuldu. Dünyamız başımıza yıkıldı. Artık çocuklarımız için yaşıyoruz.”
(Beyin tümörü nedeniyle ölen Seda Güngör- kardeşi Sevgi Şevik)
PATLAMADAN SAĞ KURTULDU, TEKRAR MADENE DÖNDÜ
Soma’daki madencilerin de hayat öyküleri yürekleri parçalıyor. Şu an diğer bir maden firmasında çalıştığı için ismini vermek istemeyen S.Ç, patlama olduğu gün madende çalışıyordu.
Arkadaşları yanına gelerek bir duman yükseldiğini söylediğinde ocakta patlama olduğunu anlayan S.Ç., ocağın tabanına kaçtı. 7 saat boyunca ocağın tabanında mahsur kalan S.Ç., yol açıldığında arkadaşlarının cansız vücutlarının üzerinden atlayarak yeryüzüne çıktı.
Patlama gününü birinci günkü üzere şokla anlatan S.Ç., “Madende çalışıyorduk, tamirat yapıyorduk. Vardiya sonuydu, son bir işimiz vardı, onu yapıp yerüstüne çıkacaktık. Arkadaşlar geldi yanımıza, ‘duman geliyor, kaçın’ dediler. Biz o bölgeden ayağın ucuna kaçtık. Duman giriş tarafından geliyordu, biz de ocağın tabanına yanlışsız inmeye başladık. Bir tane ayağa girdik, orada 7 saat kadar kaldık. Daha sonra havanın geldiği istikamete hakikat yürüdük. Orada yaşananlar anlatılmaz. Yolda geçerken arkadaşlarımızın birçoğunun yerlerde cansız vücutlarını gördük. Hepsi kasılmış, hangi durumda düştülerse o halde kalmışlar. Kimisinin eli üstte, kimisi ayağını tutuyor. Bu türlü kalmışlar. Biz 4 kişilik bir takımdık. Dumanın geldiğini görünce ayakta çalışan arkadaşlar, dumandan kaçan bizim de gittiğimiz bölgeye gelmiş. Ben oraya gittiğimde 50-60 kişi vardı. En son 100’e yakın bireydik. Orada 7 saat beklemeyip kopan arkadaşlar oldu. Orada biz 7. saatin sonunda 30-40 kişi kaldık. 7 saat beklemeyip dışarı çıkmak için kümeden ayrılan başka arkadaşların çabucak hemen hepsi vefat etti. Hava temizlendikten sonra çıktık. Ben yürüyerek çıktım. Yarım saat oksijen aldım. Öbür arkadaşların durumunu gördükten sonra ‘ben düzgünüm, kendimdeyim’ dedim. Sonra hastaneden taburcu ettiler. Biz tek tek çıktık. Çıktığımda öteki arkadaşların öldüğünü anlamıştım. Sonuçta madenciyiz, atmosferi görüyoruz. Bir taraftan da ‘yiyeceğim ekmek varmış’ dedim. O kadar insanın vefat ettiği bir yerde sağ kurtulmak mucize olarak isimlendirilebilir herhalde” dedi.
EŞİ SAĞ KURTULDUĞUNA İNANMADI
Hastaneden taburcu olduktan sonra eşiyle birinci müsabakalarını anlatan S.Ç., “Patlama olduktan sonra eşim hastaneye gitmiş. Ben taburcu olduktan sonra konuta gittim, meskende eşim yoktu. Bir arkadaşım eşimi almak için hastaneye gitti, eşim orada inanmamış. Meskene gelip beni karşısında görünce sarılıp hüngür hüngür ağlamıştı” diye konuştu.
“MADENDE BİR ŞEYLERİN KARŞIT GİTTİĞİ İÇİN PROFESÖR OLMAYA GEREK YOK”
Patlama yaşanan madende uzun müddettir bir şeylerin karşıt gittiğini söyleyen S.Ç., “Zaten ocak sıcaktı. Isındığı her halinden aşikardı. Ölçümleri yaptıklarını söylüyorlardı, ‘çalışmaya elverişli burası’ diyorlardı. Muhakkaktı aslında. Bunun için mühendis ya da profesör olmanıza gerek yok. Emekçi olarak da bu ocakta bir şeylerin karşıt gittiğini az çok varsayım edebiliyorsun. 2 ay evvel çalıştığın ortamla çok farklı ortamı vardı. 2 ay evvel ceketle çalışıyorsun, iki ay sonra birebir yerde atletle çalışmak istiyorsun. O kadar ter atıyorduk” dedi.
“HAYAT KOŞULLARI MADENE DÖNMEK ZORUNDA BIRAKIYOR”
Patlamadan sağ kurtulduktan 2 yıl sonra tekrar madende çalışmayan başlayan S.Ç., “Kimse madende seve seve çalışmıyor, madene dönmek zorunda kalıyorsun” diyor.
S.Ç., “Ben patlamadan sağ kurtulduktan sonra iki yıl boyunca işsizdim, yalnızca domates ve mısır toplamaya gittim. Lakin orada kazandığın para yetersiz kalıyor. Kiracısın, çocukların var, döngüyü döndüremiyorsun. Döndürmen için daha yüksek maaşla çalışman gerekiyor. İlkokul mezunusun, elinde rastgele bir mesleğin yok. Senin mesleğin ne? Madencilik. Madene dönmek zorunda kalıyorsun. Hayatın şartları… Kimse madende seve seve çalışmıyor. Çalışanların yüzde 90’ı elinde mesleği olmayan, dışarıda bu kadar para kazanamayacağını düşünen, genç yaşta emekli olmak isteyen beşerler. İşin gerçeği iktisattan kaynaklanıyor” tabirlerini kullandı.
“BU İNSANLARI ÖDÜLLENDİRDİLER”
Soma maden faciasından sağ kurtulan S.Ç. son olarak davadaki tahliye kararını şu sözlerle pahalandırıyor: “Bu insanları ödüllendirdiler. Siz 301 tane insan öldüreceksiniz, 301 kişi için kişi başına 7 gün yatıp çıkacaksınız. Adalet bunun neresinde? Adalet sahiden de yok yani”
Berfin Adıcan