Komünistler nerede buluştu

Sahneye birinci olarak komünist şair Nihat Behram çıktı. Sanatçı “Kundak” isimli şiirini okudu.

TKP İstanbul Vilayet Lideri Aydemir Güler konuşmasına Uludağ’da yitirilen dağcılar  Mert Alpaslan ve Efe Sarp’ı anarak başladı. Güler, “Salonlar neymiş; alanlara, bu kente sığmayacağız. Bu kenti, bu ülkeyi değiştireceğiz” diye konuştu.

Aydemir Güler’in konuşması şöyle:

“Salona sığmadık. Salona sığmadık ancak tekrar de eksiğiz. 

Geçen hafta günlerdir ismini koyamadan beklediğimiz haber geldi. Uludağ’da kaybolan iki kardeşimizin, iki yoldaşımızın cansız vücutları bulundu: Efe ve Mert… bugün bizimle olacaklardı.

Ağustos ayında personel katliamının acısı personel sınıfı partisinin, partimizin içine düşmüştü. Burak, 16 yaşında komi olarak işe alınıp motokurye olarak çalıştırılırken İstanbul’un kanla kaplı karayollarından birinde öldü. Öldürüldü. Tetikçiliği dikkatsiz sürücülerin üstlendiği bir işveren cinayetiydi. İş arkadaşları, ailesi bugün buradalar. Bir ihtimal Burak da bizimle olacaktı. Eksiğiz.” 

“BU KENTİ, BU ÜLKEYi DEĞİŞTİRECEĞİZ”

“Daha çok eksiğiz ve daha çok çoğalacağız. Salonlar neymiş; alanlara, bu kente sığmayacağız. Bu kenti, bu ülkeyi değiştireceğiz. Birileri eksilirken diğerleri ekleniyor. Bayan katliamının kopartıp götürdüğü Fatma Şengül artık bu dünyada değil. Fakat az evvel bekleme alanında mikrofonu alanlardan biri de Fatma Şengül’ün oğluydu. Koray Şengül bu dünyada. Bu salonda.

İlle bu kadar ağır ferdî dramlar yaşamış olmamız gerekmiyor bugün Bostancı’da buluşmak için. Hikayelerimiz çok sıradan. Üç kente uzanan bu toplantı dizimizin davet görüntüleri yayınlandı; değerli bir kısmınız izlemiştir.

Orada birimiz ‘Boğuluyordum’ diyordu. Türkiye’nin boğulmakta olan bütün işçilerini temsilen boğulmayı reddettiğini ve Parti saflarına katıldığını anlatıyordu. Sıradan bir emekçi. Bizden biri. Ülkedeki milyonlardan biri. Partideki binlerden biri. 

Bir öteki işçi yeniden bir davet görüntüsünde ben diyordu mutlu olmadığım her şeyi konuşurum. İtiraz ederim… Bundan gelmişti partiye. Demek ki boğulmak yahut mutlu olmamak yetmiyor. Boğulmayı sineye çekmemek gerekiyor. Mutlu olmadığını haykırmak gerekiyor. İşte o vakit TKP salonlara sığmaz oluyor.”

‘YAŞAMAK İSTİYORUZ!’

“Ankara’dan bir inşaat emekçisi. Muhtemelen İstanbul’daki inşaat yahut metal çalışanı kardeşleri üzere ‘Fazla bir şey istemiyorum’ diyordu. İnsanca bir hayat tanım ediyordu bize: Makul bir saatte konuta gelip dinlenmek, bir kitap açıp okumak. 

Yaşamak istiyoruz. Dinlenmek istiyoruz. Sevdiğimiz bir işte çalışabilmek istiyoruz. Öyle bir tertipte yaşıyoruz ki, yaşamak için, dinlenmek için, sevdiğimiz bir işte çalışabilmek için burada buluşmamız gerekiyor.

Yine görüntülerden birinde İzmir’den dokuma çalışanı bir bayan gülümseyerek diyordu ki, ‘Bizi TKP’ye hakkımızı vermeyen işverenler itti.’ Hakkını istemekten daha olağan, daha sade ne olabilir? Neden örgütlenmek ve neden çaba etmek gerektiğini anlamak bu kadar sadeleştiyse, o memlekette işçiler için durum makûs demektir. İnsanlık yok edilmek isteniyor demektir. Fakat örgütlü gayret gerekliliği insan olmak kadar sıradanlaşmışsa, algılanması çok kolaylaşmışsa karanlık kuşatma deliniyor demektir birebir vakitte.”

‘KABUSU AYDINLATMAK İÇİN BUGÜN BOSTANCI’DAYIZ’ 

“Türkiye öteki taraftan baktığınızda kapkara bir kâbus. Türkiye bizim taraftan baktığımızda karanlıkta gedikler açılan bir umut ülkesi. Mücadele etmeden yaşamanın olanaksız olması. İstanbul bu gerçekliğin en saf haliyle algılandığı kent. Çok kolay: Ya durduracağız, ya da kanal diyerek, rant diyerek, Boğaz diyerek bu kent ve bölge görülmemiş bir etraf felaketinin içine gömülecek. Para için coğrafyayı öldürecekler. 

Mücadele etmeden zelzeleye karşı tedbir alınamayacak bir noktadayız. Yirmi yıllık süreçte nizamın sarsıntı stratejisinin önceliği açığa çıktı: İnşaat kârları. İnsan hayatının yerine inşaat kârları. 99 sayesinde kentsel dönüşümün gazına bastılar. Artık yeni zelzele mümkünlüğü karşısında ellerini ovuşturuyorlar: Yıkılsın ki yine yapalım. Kâbusu aydınlatmak için bugün Bostancı’da buluşan yoldaşlar, dostlar… Beğenilen geldiniz. 

Geçtiğimiz hafta İzmir’de bir dokumacılık fabrikasının personelleri işvereni geri püskürttü ve haklarının kıymetli bir kısmını aldılar. Halayın en hoşu, çark çekiçli bayraklarla çekilen grev zaferi halayıymış, bütün ülkeye onu gösterdiler. 

Önümüzde gelecek haftalar var. Emekçi cinayetlerine karşı, işsizliğe karşı, bayan katliamına karşı, ülkenin insanıyla doğasıyla, kentiyle kırıyla yok edilmesine karşı uğraş edilecek başlıkları var. TKP, Tabiat Koleji’nde. TKP, dokuma fabrikasında. TKP, metal fabrikasında. TKP, okulda. TKP, şantiyede. Nerede çaba varsa orada TKP’yi göreceğiz. Nerede mutlu olmadığı şeyi söylemeden duramayan bir insan varsa, TKP orada. Sistem nerede bir işçiyi boğuyorsa, nerede bir işçi birinin kendisini dinlemesine, gözlerinin içine bakmasına açsa, TKP orada.”

“MÜCADELE EN SIRADAN İNSANLIK DURUMUDUR”

“Türkiye Komünist Partisi, 1848’de Marx’ın yazdığı satırların takipçisidir. Komünistlerin çalışanlardan farklı, kendilerine has bir çıkarı yoktur. Komünist Parti, emekçi sınıfının ta kendisidir. Emekçi sınıfının yeni bir sistem arayan öncü koludur. Sıradan işçileri yesyeni bir nizamın, eşitliğin, adaletin, özgürlüğün karar süreceği bir nizamın kurucusu olarak görenlerdir komünistler. 

İşçi sınıfının kurtarıcısı olmaz. Emekçi sınıfı partisiyle örgütlendiği vakit, önünde durulmaz bir yıkıcı güç yaratır. Emekçi sınıfı bu tertibi yıkmak için ve yıktıktan sonra onun yerine ne koyacağını partisiyle birlikte keşfederek görülmemiş bir yaratıcı güç açığa çıkartır. Komünizm sıradan işçilerin kahramanlaşmasıdır.  

Hakkını aramak, düşündüğünü açıkça söylemek, boyun eğmemek… yani dünyanın en insani, en olağan davranışları Komünist olmanın nedeni haline gelmişse, o ülke insanı yok etmek isteyen alçakların eline esir düşmüştür. Lakin tıpkı vakitte o ülke kara bulutların dağılmak üzere olduğu bir ülkedir.

Bunu anlamayanlar, buna inanamayanlar var. Zira ülkemiz hakkında rivayet muhtelif…

Türkiye muhalefetin birkaç yüz kişilik protestolara indirgendiği bir ülke olarak da resmedilmek isteniyor. Türkiye itiraz edenin ağzına biber gazı sıkılan ve bu nedenle artık yalnızca birkaç kişinin itiraz edebildiği bir ülke haline getirilmek isteniyor. 

Türkiye çaba yoluyla pek bir şey elde edilemeyecek, hasebiyle uğraşın bir onur konusu, bir fazilet konusu olduğu bir ülke olarak gösteriliyor. Madalyonun bir yüzünde ‘Mücadele erdemlilere özgüdür’ yazarsa, öbür yüzünde de ‘Gerçekçi ve akıllı olan sürüye katılır’ diye müellif. Sadece faziletli olanlar gayret eder diyorlar. Fazilet de az beşere nasip olduğuna nazaran, yapacak bir şey kalmıyor. 

Oysa çaba edenler fazilet denen şeyi, onur denen şeyi kendi elleriyle inşa ederler. Türkiye Komünist Partisi, gayretin en cesurlara, en kahramanlara, en yiğitlere has olduğu fikrini reddediyor. Bizce uğraş en sıradan insanlık durumudur. Sosyalizm insanlığın memnunluk halidir. Türkiye Komünist Partisi işçi insanların birbirlerinin koluna girmelerinin, birbirlerinin gözünün içine bakmalarının, birlikte bu nizama boyun eğmemeyi öğrenmelerinin ismidir.”

“KARANLIK KABUSU YIRTIP ATACAĞIZ”

“İstanbul’da Türkiye Komünist Partisi 2019 yılını bu toplantıyla kapatacak. Bu yıla başlarken kaç kişi idiysek, bitirirken iki katı olarak bitiriyoruz. Bu yıla başlarken kaç işçi mahallesinde semt meskenimiz var idiyse, yeni yıla onun iki katıyla, üç katıyla gireceğiz. Bu yıla başlarken kaç fabrikada, kaç atölyede, kaç plazada, kaç markette ünitelerimiz var idiyse, yeni yıla onun beş katıyla, altı katıyla başlayacağız. 

Bu yıla başladığımızda gençlikten okumuyorlar diye şikayet mi ediyordunuz? Yeni yılda emekçi sınıfının yolundan yürüyen bir gençlik hareketimiz var diyeceğiz. Karanlık kabusu yırtıp atacağız.”

Etkinliğe ezgileriyle katılan Yapıcılar Orkestrası ve sanatçı Gülcan Altan sahne aldı.

Ayrıca aktifliğe tüm dünyadan komünist ve emekçi partileri de dayanak verdi. Portekiz, Venezuela, İtalya, Britanya, Rusya, İsrail, Yunanistan, Macaristan, İspanya, Hindistan ve Meksika’dan partiler dostluk bildirilerini iletti.

Gazeteci-yazar Enver Aysever de, Nâzım Hikmet’i, komünist şairin gayretini anlattı:

“Nâzım Hikmet komünizmdir, Nâzım Hikmet ihtilaldir, Nâzım Hikmet Türkiye’dir, Nâzım Hikmet memlekettir!”

Aysever’in akabinde sahneye çıkan sanatçı Orhan Aydın, Nazım Hikmet’in “Seni Düşünüyorum” isimli şiirini okudu.  

Hemen gerisinden ise TKP Genel Sekreteri Kemal Okuyan kelam aldı. Okuyan şunları söyledi:

“Nazım Hikmet bir başka büyük edebiyatçımız Orhan Kemal’e şöyle demiş: ‘Bir insanın birey olarak ümitsizliğe kapılması yalnız kendini ilgilendirir. Lakin örneğin bir hekimin insanların hastalıkla uğraşının boş olduğuna inanması işte bu kabul edilemez” ve der ki “yazarların da ümitlerini kaybetmeye hakkı yok.’

Biz umudu örgütlüyoruz. Biz tıpkı grup dün İzmir’de idik. Tıpkı konuşmayı yapmayacağım. Dün sloganlarımızı düşündüm onların kıssasını anlatacağım.

AKP’nin sloganını düşündüm ‘Recep Tayyip Erdoğan’dan öbür bişey gelmiyor aklıma.. Gülüyoruz lakin bu türlü.

‘Boyun eğme, memlekete sahip çık!’ Bu sloganı ele alalım evvel. 10 yıl evvel muazzam bir baskı vardı. 90. yılımızda ‘Hiç boyun şayet mi insan?’ Diye sorduk çok karşılık buldu. Sonra boyun eğme çıktı, ve seyahat direnişinin simgesi oldu. Her gün işten atılıyorlar, bayanlar öldürülüyor, her gün onlarca göçmen suyun altına gömülüyor, çocuklarımızı taciz ediyorlar. Biz bu karanlığı yırtacağız.”

Son olarak Gülcan Altan ve Yapıcılar müzik kümesinin tekrar sahne almasının akabinde tüm salonun eşlik ettiği Enternasyonel marşıyla etkinlik sona erdi.