Dünya genelinde konut içi şiddet mağdurlarının birden fazla kadın… BM istatistiklerine nazaran bayanların üçte biri hayatlarında en az bir kere fizikî yahut cinsel şiddete maruz kalıyor.
Erkeklere yönelik konut içi şiddet, bayanların uğradığı şiddete kıyasla daha az ve daha az gündeme geliyor.
Bazı toplumlarda erkeklerin partnerleri tarafından uğradıkları şiddet hakkında konuşmaları “bir tabu” olarak görülüyor ve çok bahsedilmiyor.
BBC Türkçe’nin aktardığı habere nazaran Ukrayna’da yaşan genç bir erkek, yaşadıklarını kimliği bilinmeyen kalmak şartıyla BBC Rusça ve BBC Ukraynaca servislerinden Viktoriia Zhuhan, Yana Gribovskaya ve Denis Koro’ya anlattı:
“Arkadaşlarım hiç şüphelendi mi bilmiyorum. Dışarıdan her şey çok hoş görünüyordu. Gülen hızlar, arkadaşlar, bol para, memnunluk ve inanç… Birlikte dünyayı gezdik.
Seyahat ederken ondan korkmam için bir neden yoktu: Herkesin önünde bana ziyan veremezdi, fakat baş başa kalmaktan kaçınıyordum.
Eski karımın aslında bana 10 yıl boyunca tecavüz ettiğinin yeni farkına vardım.
Ira benim birinci kadınımdı. Yirmili yaşlarımızın başlarında tanıştık, bana çıkma teklifi eden oydu.
Ailem, biriyle çıkmaya başladığımda bana çabucak konuttan ayrılmam gerektiğini söylüyordu. Bir öbür deyişle, bir alakaya başlamak ailemden ve başımı soktuğum meskenden vazgeçmek manasına geliyordu. Bir günde her şeyi kaybediyordum.
Çok ürkütücüydü. Bir bağlantıya, fakat başka yaşamanın mali yükünü karşılayabildiğim vakit başlayabilirdim.
ÖZGÜVEN KAYBI
Bütün bunların üstüne annem de benden utanıyordu, görünüşümden utanıyordu. Özgüvenim çok düşüktü. Birinci cinsel ilgi tecrübemi Ira ile yaşadım. Ben istemiştim. Ancak çok da olağan değildi, ağrılı ve saldırgandı. Birinci cinsel bağımız yaklaşık beş saat sürdü ve sonunda her yerim ağrıyordu.
Seksin keyifli olması gerekir lakin bana hiçbir vakit zevk vermiyordu. Tecrübem yoktu ve bu türlü olması gerektiğini düşünmeye başlamıştım, hasebiyle istek gösteriyordum.
Ama sonra “Hayır” demeye başladım, itiraz ettim. Ancak bu onu durdurmadı. İlgi tecavüze dönmeye başlamıştı.
KAPANA KISILMA HİSSİ
Uzun bir iş seyahatine çıkmam gerekti. Ira’yı kaybetmekten korkuyordum. Ben de benimle gelmesini istedim. Başta evlenme teklifi de ettim. Teklifimi reddetti lakin yeniden de benimle gelmeyi kabul etti. Her şey bu türlü başladı. Çok çalışıyordum, dinlenmek istiyordum. Ancak daima seks yapmak istiyordu.
İlkinde kabul ettim, ikincisinde de… Bana “İstiyorum, gereksinimim var, sen de yapmak zorundasın, uzun vakittir bunu bekliyordum” diyordu. Ben de “Hayır istemiyorum, dinlenmek istiyorum, yorgunum” diyordum.
Bunun üstüne bana vurmaya başlıyordu, yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Tırnaklarıyla kanayana kadar derimi çiziyordu, yumruk atıyordu. Yüzümde hiç yara izi bırakmıyordu fakat göğsüme, sırtıma, ellerime vuruyordu.
Ona karşı koymuyordum zira bir bayanı dövmek, bayana karşı saldırgan olmak çok yanlış. Benim ailem beni bu türlü yetiştirdi.
Küçük, zayıf hissediyordum. Kaçamıyordum. Daima istediğini elde ediyordu.
Bir kez otelde kendime başka oda tutmak istedim. Ancak lisanlarını konuşamıyordum, resepsiyonda beni anlayan olmadı. Kapana kısılmış üzere hissettim.
İşten sonra otele dönmeye korkuyordum. Ben de etrafta dolanmaya, kapanana kadar alışveriş merkezinde vakit geçirmeye başladım.
Kapanınca kentte dolanıyordum. Sonbahardı, soğuk ve yağmurluydu. Yanımda kalın kıyafetler getirmemiştim.
Sonunda idrar yolu enfeksiyonu kaptım, ateşim çıktı. Lakin bunlar da Ira’yı durdurmadı. Ne isterse yapmak zorunda kalıyordum.
Hafta sonları en kötüsüydü. Ukrayna’ya geri dönmek için gün sayıyordum. Bunun artık bağımızı sonlandıracağını düşünüyordum lakin yanılmışım.
‘AYRILMAK İSTEDİM SONUNDA YILDIM’
Dönünce ailemin yanına taşındım. Ira’yla bağlantı kurmayacak onunla daha az yaşayacaktım.
Ama kurtulma teşebbüslerim yıllar sürdü.
Kavga edince telefonumu kapatıyor, onu her yerde engelliyordum. Saklanıyordum fakat kapıyı kapattığımda da gelip kapının arkasına oturuyordu.
Beni arıyor, her şeyin düzeleceğini söylüyordu. Ben de her seferinde ona geri dönüyordum. Yalnız kalmaktan çok korkuyordum.
Başlarda ondan ayrılmak için birçok teşebbüste bulundum, daha sonra bu teşebbüslerin azaldı, yıldım. Evlenmemiz konusunda ısrar etti sonunda evlendik, üstelik o vakitler istemiyordum bile.
Ira çok kıskançtı, herkesten kıskanıyordu, arkadaşlarımdan, ailemden. Nereye gitsem onu aramam gerekiyordu. “Neden o konferanslara katılıyorum?”, “Neden arkadaşlarımla buluşuyorum?”, her vakit onunla olmam gerekiyordu, her vakit bana erişebiliyor olması gerekiyordu.
Bensiz hiçbir yere gidemiyordu, her vakit onu eğlendirmek zorunda olan bir oyuncak üzereydim.
Ira’nın işi yoktu. Meskenin gereksinimlerini ben karşılıyordum, yemek, paklık yapıyordum. İki banyolu büyük bir daire kiraladık. Büyük banyoyu kullanmamı yasakladı, ben de ‘misafir’ banyosunu kullanıyordum.
Her sabah saat 9-10 üzere onun uyanmasını beklemem gerekiyordu yoksa uykusunu bölmemden şikayet ediyordu.
Sonunda farklı odalarda yatmamız gerektiğine karar verdi, benim odamın kilidi yoktu. Hiçbir vakit yalnız kalamıyordum.
‘Yanlış bir şey’ yaptığımda bana bağırıyor, vuruyordu. Bu birkaç günde bir yaşanır olmuştu.
Ne olsa beni suçluyordu. Daima nasıl bir erkeğe muhtaçlık duyduğunu anlatıyordu, istediği erkek tipinin ne yapması gerektiğini, nasıl yapması gerektiğini söyüyordu.
Artık gücüm kalmamıştı ve sadece sonlanmasın diye ne isterse yapmaya başlamıştım.
Bir gün aşağı inip otomobilde ağladığımı hatırlıyorum. Yanımdan geçip fark etmişti.
Eve döndüğümde bana çok üzüldüğünü, kendisini durduramadığını söyledi.
Ertesi gün her şey baştan başlıyordu. Ne yaparsam yapayım, kendimi ne kadar makûs hissedersem hissedeyim hiçbir şey değişmiyordu.
Ben de harika değilim. Bütün bunlardan kaçmak için günde 10, 12, 14 saat çalışmaya hafta sonu ve tatillerde çalışmaya başladım. Kolaydı… Kimileri kendilerini içkiye verir, kimileri işe…”