Posta gazetesi müellifi Oral Çalışlar, bugünkü köşesinde “Kadir İnanır: Ülkeden öteki bir problemimiz yok” başlıklı bir yazı kaleme aldı.
Oral Çalışlar yazısında, ünlü oyuncu Kadir İnanır ile yaptığı röportajı okuyucuya aktardı. Dalaman’ın dağ yamaçlarındaki meskenlerinde kalan Kadir İnanır’ın koronavirüs günlerinde neler yaptığını anlattı. Kadir İnanır son periyotta silah endüstrisine merak sardığını ve bu istikamette okumalar yaptığını belirtti.
İşte Çalışlar’ın o yazısı:
“Kadir İnanır’la Dalaman’ın Akkaya Vadisi’nde sabah yürüyüşünü yaptığı sırada konuştuk. Hayat arkadaşı, tiyatro ve sinema oyuncusu Jülide Kural’la Dalaman’ın dağ yamaçlarındaki meskenlerinde kalıyorlar.
-Alo Kadir günaydın…
Evimiz, Dalaman Nehri’nin çıktığı Akkaya Vadisi’nde. Burada çoklukla yabancılar oturuyor. Kentten uzak dağda kendi özyönetimi var. Gereksinimlerini oradan karşılıyorsun. Yaz-kış geliyoruz fırsat buldukça. Virüs de mazeret. Birikmiş yazılar kitaplar, anılar hepsini toparlama talihimiz oldu.
-Nelerle ilgileniyorsunuz?
Gündemi takip ediyoruz. Bütün hayat ögelerinin ne kadar birbirine bağlı olduğu besbelli hale geldi. İnsanları barışa ortaklaşalığa çağırırken haklı olduğumuz da ortaya çıktı. Ferdi memnunluk diye bir şey kalmadı. Aslında de temelde yoktu. Lakin artık düzgünce açığa çıktı. Parası olan Londra’ya seyahat edemeyeceğine, istediği mağazadan alışveriş edemeyeceğine nazaran… Vicdan sahibi olma istikametinde süratle ilerlediğimize inanıyorum.
-Ne okuyorsunuz? Jülide ne okuyor sen ne okuyorsun?
Neler okumuyorum ki. Jülide’yle birçok yerde örtüşüyoruz. Ben istatistiki raporlar okuyorum. Şu an dünyadaki silah endüstrini araştırıyorum. Silah sanayi niçin var? Referans kitapları buldum. Notlar çıkarıyorum. Bu mevzuda bilgi sahibi olmamız gerekiyor. Çok fazla şey silah sanayine bağlı.
-Bazıları diyor ki, ‘karantinadan sonra, daha barışçı bir dünya gelecek’, kimileri da dijital diktatörlüğe hakikat gittiğimizi söylüyor.
İkinci savın yaşama bahtı yok. Benim savunduğum tek bir gerçek var. Bir konut düşün, hayat kaynağı olan para ve besin girmediği sürece, hiçbir tertip ayakta kalamaz.
-Daha gündelik bir şey sorayım. Ben bulaşık, yemek, paklık üzere işler yapıyorum? Mesken işi olarak sen ne yapıyorsun?
Ben de becerebildiğim kadarıyla katkıda bulunuyorum. Mesela yeşillik alırsam onları temizliyorum. Burada yardımcı bulmak da sıkıntı. Paylaşarak yapmaya çalışıyoruz her şeyi.
-Yürüyüş yapıyor musun?
Günde 2 saate yakın yürüyorum. Orman burası. Aldığımız her şey köylünün kendi ürettiği şeyler. Buralarda marketler bile köylüden alıyorlar. Kendi yoğurdumuzu yapıyoruz. Organik besleniyoruz.
-Televizyonunuz var mı?
Bütün dünyanın televizyonlarını izleme bahtımız var. Birilerinin kıskaca aldığı kanallarla sonlu kalmıyoruz. Ülkeden diğer hiçbir kahrımız yok.
-Sinema kesimi korona krizinden sonra toparlanabilecek mi?
Dünya bir gerginliğe girdiği vakit birinci tokadı sanat yer. Büyük muhtaçlık kaynağı olmasına karşın en sona atılmıştır. Sinema dalındaki şirketlerin durumları ortada. Zati sansür var. Şunu yasaklıyorum demiyor fakat bütün yaptığın işleri vali vesayetine sokabiliyor. Ona dokunma, buna dokunma, nasıl bir sanat yapılacak… Sanatın toplumu aydınlatma yönlendirme gücü canlı tutulmadıkça, toplumun çağı yakalaması zordur. Atatürk ‘Sinemaya gereken ehemmiyeti veriniz’ demiş. Onlar da ‘He ya… Gerektiği kadar veriyoruz, uzatma kardeşim’ demişler.
-Kafanda bir sinema projesi var mı?
Ülkedeki gerçekleri çekmek gerek. Kıssa aramaya gerek yok.”