Gazete Duvar haber sitesinin Genel Yayın Direktörü Ali Duran Topuz, dikkat çeken bir özür yazısı kaleme aldı. Sitede, “Bir özür yazısı: İnkarcılığa reddiye” başlığıyla, Ali Duran Topuz imzalı yayınlanan özür metninde, “Gazete Duvar, inkarcılığı reddeden bir yayın anlayışına sahip. Ermeni Soykırımı sorununda de bu bu türlü. Fikir özgürlüğünün bizi inkarcılığı kabul etme, göz yumma, yayılmasına yardımcı olma borcu altına soktuğuna inanmıyorum” sözleri kullanıldı. Özür metninin devamında, sitenin müelliflerinden Gülgün Türkoğlu’nun yazısının okunmadan girdiği, yazısının yayın siyasetine alışılmamış olduğu belirtildi ve “Çok üzgünüm. Üzdüğüm, şaşırttığım, yanılttığım herkesten özür dilerim” denildi.
Gülgün Türkoğlu ise, yazısının kaldırılması ve “özür metni” yayınlaması nedeniyle Gazete Duvar sitesinden istifa etti.
Gülgün Türkoğlu, Gazete Duvar’dan kaldırılan ve özür metni yayınlanan yazısında, “Ermeni Soykırımı” savlarının gerçek olmadığını kaleme almıştı. Türkoğlu, Türkiye’nin hususla ilgili arşivlerini açtığını, buna rağmen Ermeni tarafının arşivlerini açmamakta direttiğini belirttiği yazısında, Mustafa Kemal Atatürk’e yönelik hakaretlere de sert karşılık verdi.
Gazete Duvar, “Ermeni Soykırımı yoktur” demeyi tabir özgürlüğü olarak görmezken, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi 2015 yılında “Ermeni soykırımı emperyalist bir yalandır” kelamını, söz özgürlüğü kapsamında kıymetlendirmiş ve bu tarafta karar vermişti.
İşte Gazete Duvar sitesinin özür dileyerek yayından kaldırdığı Gülgün Türkoğlu’nun yazısı:
“Ermeni Tehciri
Çivisi çıkmış dünya… Çivi nerede duruyordu da çıktı sanki? Bir mecazla tabir bulmuş olsa da ondan kopulduğunda dünyayı sallayacak bir merkez var demek ki! Gelenek, bu merkezin Hak duruş olduğunu söyler. Mevleviler saatlerce dönseler de bir ayakları sabit durur. Bir pergel misali; daireyi tamamlayıp dururlar, dünyayı turlarlar sarsılmadan; bir ayak her daim Hakta. İnsanın kendinden öte gidebildiği bir dünya var mıdır? Dünyalarımız küçük olsa da hepimizin hesabı Hak duruşa mesafemizden kesilir kanımca.
Eğri oturalım mı bilmem ancak yanlışsız konuşalım; direkt söyleyiverelim. Ondan da evvel Artik Penik’in mevt yatağında alınan imaj kaydını izleyelim. Kendini bir dava uğruna yakmış bir insanın, ölmeden çabucak evvel söylediklerinden daha gerçek ne olabilir? Cânım Artik Penik, kelamlarının tesir edeceği gönül, yok artık bizlerde! İsa, bize “Fahişeye birinci taşı, hiç günah işlememiş olanınız atsın” dese, arsızca hepimiz taşlarız; hem de birbirimizin fahişelik yaptığını bile bile. Solculuk desen emperyalizmle dans peşinde. Birlikte yaşamayı beceremedik.
Bir karıncayı öldürmek bile olanaksızken, insanların katledilmesini olağan görmek, soysuzluktur. Yaşanan acılara hürmet göstermek, bizi histe birleştirir ve bu çok kıymetlidir. Akıl boyutundaysa nesnelliğin aranması haktır. İçlerinden türemiş soysuzların, halka yaptıkları zulüm nasıl yadsınabilir? Tarafsız olabilmek tahminen de bir avuç dolusuna nasip olur bu türlü bir bahiste; bedeli ağır bir tarafsızlıktır Artin’inki. Kendini yakışından beş gün sonra vefat edeceği hastane yatağından, tükenmekte olan soluğuyla, ekilen nifak tohumlarının, bu coğrafyada karşılığı olmadığını yalvarırcasına lisana getirir. Soykırım argümanının kabul ettirilmeye çalışılmasının, boş bir uğraş olduğunu yazan, ASALA gibisi terörist, faşist ellerden çıkan kurşunla hayatını yitiren yurttaşımız Hırant Dink’in çığlığı da buna benzeridir. Tıpkı, Adana konuşmasından cımbızlanan cümlelerle Ermeni düşmanı olduğuna hükmedilen Atatürk üzere, o da çok değerli bir yazısından cımbızlanan cümlelerle vefata mahkum edilmiştir.
Soykırım yapıldığı sav edilen tarihlerde, Osmanlı İmparatorluğu’nun içinde bulunduğu durum ve şartlar hatırlanmalı:
– Düzenli orduları lağvedilmiş
– Parası, endüstrisi olmayan
– Söz gelişi değil, fiili olarak, emperyalist ülkelerce dört bir yanından sarılmış
– Topraklarının hangi ülkeler ortasında, ne biçimde paylaşılacağına kağıt üzerinde karar verilmiş
– Birinci Dünya Savaşı’ndan hezimet ile çıkacak, çok fakir ve yıpranmış bir halk.
Türklerin Ermeni Tehcir Tezi, karşılıklı katliamların yapıldığını kabul eder. Bu değerli bir kavramsal ayrımdır. Karşılıklı katliam olduğundan, yanlışsız tarif Mukatele’dir. Rus arşivleri, Ermenilerin ortasında halkı kışkırtan Rus, İngiliz ve Fransız casuslarının bulunduğunu ispatlamaktadır. 1915 Mayıs ayına dek, 120 binden fazla Türkün, Ermenilerce katledildiği Fransız, İngiliz ve ABD arşivlerinde yer almaktadır. Ermeni vatandaşlara yapılan akınların failleri olan 1673 misyonlu, Divan-ı Harb’e sevk edilmiş; kimi idam edilmiş, kimi mahpus cezasına çarptırılmıştır.
Yukarıda anlatılan kurallarda boğuşan halk, bölünme tehlikesine karşı, ülkeyi savunmuş ve zafer kazanmıştır. 1915 yılından, kelamda soykırımdan evvel, ülkeyi bölmek emeli güden emperyalist devletlerle yaptıkları işbirliğiyle, çeşitli vilayetlerde katliamlar yaptıkları yabancı arşivlerce de doğrulanan bölücülere karşı bir tedbir alınmayacak mıydı? 1912-1914 yıllarında, Rus, İngiliz ve Fransız dayanağıyla, altı vilayetimizde “Ermeni Islahatı” başlatılmıştır. Örneğin; bu, altı kente, ikişer vali atanması teşebbüsü, bölme gayretiydi. 1914 yılında, bir milyon kadar Müslüman, Tiflis ve Erivan’dan Türkiye’ye sürülmüştür. Bunlardan topraklarımıza ulaşabilenlerin sayısı, 702 bindir.
Ussal bir dizge, bir tezin öncelikle ispatına muhtaçtır. Soykırım öncelikle ispat edilmelidir. Bir soykırım yapıldığını kanıtlayabilecek bir doküman mevcut değildir. İspat edilememiş bir suça istinaden Türkiye mahkum edilmiştir. Bu tavır, Birleşmiş Milletler Antlaşması’na terstir. Soykırım çok önemli bir tezdir. Objektif seviyede, olguların incelenmesinde kavramların hakikat kullanılması beklenir. Bu çerçevede, yanlış kullanım değil, arka niyetli kullanım vardır.
Osmanlı arşivleri açıldı; neredeyse tamamına İnternet’ten erişim imkanlıdır. Ermeni arşivlerininse tamamı bir türlü açılmamaktadır. Örneğin: Taşnak Partisi ile devrin Rusya’sı ortasında yapılan yazışmalar, Boston‘daki Taşnak Arşivi’nde bulunmaktadır. Bu arşiv açılmamıştır; yazışmaların kimilerinin, birer kopyasıysa Rus arşivlerinde bulunmaktadır. Tarihçiler, bu yazışmaların, soykırım iddiacılarının, argümanlarını büsbütün geçersiz kılacak nitelikte olduğunu bildiriyorlar. Misal bir biçimde, Kudüs Patrikhane arşivi, Erivan 1923 öncesi arşivi açılmamaktadır. Müsaade verme konusunda nasıl da “seçici” davranıldığı, yerli ve yabancı araştırmacılar tarafından lisana getirilmektedir.
Türk tarafının, 1919 yılında, İspanya, Danimarka ve İsveç’ten ikişer tarafsız hukukçu gönderilmesi suretiyle, olayın incelenmeye açılması teklifi reddedilmiştir. Türkiye’nin hususla ilgili kurul kurma teklifleri, sistematik bir biçimde reddedilmektedir. 2005 yılında, iki taraf nihayet Viyana’da biraraya gelebilmişler, doküman değişimine başlamışlardır. Lakin, Ermeni tarafı bu görüşmelerden apansız çekilmiş, vazgeçmiştir.
20 Mart 1982’de Boston’daki The Armenian Weekly gazetesinin başyazarı ve editörü olan James H.Taşçiyan, Atatürk hakkında var olduğu sav edilen haberin palavra olduğunu yazmış, lakin ne gariptir ki çabucak işinden olmuştur.
Dünya tarihinde bir benzerine rastlanmamış Kurtuluş Savaşımızın, emperyalist ülkeleri hiç beklemedikleri bir yenilgiye uğratmışlığının damaklarında bıraktığı acı lezzetin bir uzantısı olmalıdır soykırım tezi.
Yaşamı, “Yurtta sulh, cihanda sulh” unsuruyla belirlemiş bir kişinin ırkçı olabileceğini düşünmek, bilinçsizliktir. Anzak annelerine, öylesine seslenebilmiş bir kişinin soykırımcı, kafatasçı olduğunu düşünmek us düşmanlığıdır; bilgisizlik kaynaklı kötülüktür.
Atatürk’ün, Ermeni sıkıntısının asıl köküne işaret eden konuşmasından bir alıntıyla bitirelim: ‘Ermeni sıkıntısı denilen ve Ermeni milletinin menfaatinden çok dünya kapitalistlerinin menfaatine nazaran halledilmek istenen problem, Kars Antlaşması ile en yanlışsız surette çözülmüştür. Tekrardan eskisi üzere iki çalışkan halkın dostluğu kurulmuştur.’”